466: امام عليه السلام (در ستايش پاكدامنى) فرموده است:
1 اجر و پاداش جهاد كننده اى كه در راه خدا كشته شود بيشتر نيست از کسی که (بر حرام و ناشايسته) توانایى داشته باشد و عفت و پاكدامنى به كار برد،
2 نزديك است شخص پاكدامن (كه از حرام و ناشايسته خود را نگاه مى دارد) فرشته اى از فرشتگان بشود (اين فرمايش در بيشتر نسخ نهج البلاغه نيست ما آن را از نسخه ابن ابى الحديد نقل نموديم).
467: امام عليه السلام (در سود قناعت) فرموده است:
(1) القناعة (تا آخر، اين فرمايش عيناً همان فرمايش پنجاه و چهارم است كه ترجمه و شرحش بيان شد).
468: امام عليه السلام به زياد ابن ابيه فرمود: (هنگامی كه او را بر فارس و جاهايى كه در قلمرو آن بود جانشين عبدالله ابن عباس گردانيد در ضمن سخن درازى كه بين ايشان بود و او را در آن سخن از پيش گرفتن ماليات (از رعيت) نهى نمود)
(1) عدل و انصاف را (با رعيت) به كار بر، و از بيراهه رفتن و ستم بترس، زيرا بيراهه رفتن (بى انصافى) منجر به آوارگى (آنان) می شود، و ظلم و ستم به شمشير (نزاع و زد و خورد بين رعيت و والى) مى كشاند (يا ستم سبب می شود كه والى به دست رعيت كشته شود).
469: امام عليه السلام (درباره گناه) فرموده است:
(1) أشد الذنوب ما استخف (تا آخر، اين فرمايش عيناً همان فرمايش سيصد و چهلم است كه ترجمه و شرحش گذشت جز آنكه در آن «ما استهان» به جاى «ما استخف» بيان شده و معنى هر دو يكى است)
470: امام عليه السلام (در ترغيب به ياد دادن به نادان) فرموده است:
(1) خداوند از نادانان عهد و پيمان نگرفت كه ياد گيرند تا اينكه از دانايان عهد و پيمان گرفت كه ياد دهند (وقتى بر نادان واجب گردانيد كه ياد گيرند كه بر دانا واجب گردانيده بود كه او را ياد دهد و دانش خود را پنهان ننمايد).
471: امام عليه السلام (در نكوهش به رنج انداختن دوست) فرموده است:
(1) بدترين برادران (دوستان) كسى است كه براى او شخص به رنج افتد (دوستى با او سبب آزار و رنج گردد. سيد رضى «رحمه الله» فرمايد:) زيرا تكليف يعنى زياده از طاقت سبب مشقت و رنج است و آن شر و بدى است كه لازم برادر و دوستى است كه براى او رنج برده می شود پس او بدترين برادران مى باشد.
472: امام عليه السلام (درباره از دست دادن دوست) فرموده است:
(1) هرگاه مؤمن برادر (دوست) خود را به خشم آورد (يا شرمنده گرداند) پس با او جدایى نموده است (خشم آوردن يا شرمنده ساختن سبب جدایى است. سيد رضى «رحمه الله» فرمايد:) گفته می شود: حشمه و أحشمه هرگاه او را به خشم آورد، و گفته شده است (به معنى) او را شرمنده سازد، و احتشمه (يعنى) خشم يا شرمندگى را براى او خواهد و آن گمان بردن به جدایى او است).
ترجمه و شرح نهج البلاغه (فیض الاسلام)