421: امام عليه السلام (در زيان مال حرام) فرموده است:
(1) بزرگترين پشيمانی هاى روز قيامت پشيمانى و افسوس مردى است كه دارایى را از راه حرام به دست آورده و آن را مردى به ارث برد و در طاعت و بندگى خدا به كار برد و به سبب آن داخل بهشت گردد و به دست آورنده دارایى حرام داخل آتش.
422: امام عليه السلام (در زيان تلاش بسيار) فرموده است:
(1) زيانكارترين مردم در داد و ستد و نوميدترين آنها در كوشش و تلاش مردى است كه براى رسيدن به آرزوهاى خود بدنش را كهنه گرداند (خويش را پير نموده عمر بسر برد) و قضاء و قدرها او را به اراده و خواستش يارى نكرده (به آرزوهايش نرسيده) پس با حسرت و دريغ از دنيا برود و با گناهانش (كه از تلاش بسيار باو رسيده) بآخرت وارد شود.
423: امام عليه السلام (درباره روزى) فرموده است:
(1) روزى دو جور است: يكى تو را مى جويد و ديگرى را تو مى جويى، پس کسی که دنياخواه باشد (براى روزى خود را به رنج اندازد) مرگ او را مى طلبد تا از دنيا بيرونش برد، و کسی که آخرت خواهد (به طاعت و بندگى مشغول بوده و بيش از نياز براى روزى تلاش نكند) دنيا او را مى طلبد تا او از آن روزى خود را تمام بستاند (خلاصه روزى جوياى طالب آخرت و دنياخواه جوينده روزى است).
424: امام عليه السلام (درباره پاره اى از خوهاى خدادوستان) فرموده است:
(1) دوستان خدا آنانند كه به باطن (نيست شدن) دنيا بنگرند هنگامی كه مردم به ظاهر (زينت و آرايش) آن مى نگرند، و به پايان آن بپردازند (توشه سفر مرگ آماده نمايند) هنگامی كه مردم به امروز آن مى پردازند (در صدد به دست آوردن كالاى آنند)
(2) پس مى ميرانند از دنيا آنچه را كه مى ترسند ايشان را بميراند (از آنچه سبب عذاب و كيفر الهى است دورى مى نمايند) و رها می كنند از آن آنچه را كه مى دانند ايشان را رها خواهد نمود (به كالاى آن دل نمى بندند چون مى دانند از ايشان جدا خواهد شد) و مى بينند كه بسيار بهره بردن ديگران از دنيا كم بهره بردن است (نسبت به بهره آخرت) و دريافتنشان دنيا را (موجب) از دست دادن (سعادت جاويد) است،
(3) ايشان دشمنند آن را كه مردم با آن آشتى هستند و آشتى هستند آن را كه مردم با آن دشمنند (از خواهش نفس دورى گزيده و در برابر آن ايستادگى مى نمايند)
(4) به سبب ايشان كتاب دانسته شد (مردم به احكام قرآن پى بردند) و با آن كتاب آنها شناختند، و به ايشان كتاب بر جا ماند (از تغيير و تبديل و كم و زياد شدن محفوظ ماند) و با آن كتاب آنها بر پا ماندند (آنچه داشتند از آن گرفتند)
(5) اميد و آرزويى بالاتر از اميدشان (پاداش خداوند سبحان) و ترسى بالاتر از ترسشان (كيفر الهى) نمى بينند.
425: امام عليه السلام (درباره به ياد مرگ بودن) فرموده است:
(1) به ياد داشته باشيد بريده شدن لذت ها و خوشی ها و بر جا ماندن گناهان را (به ياد مرگ باشيد كه با رسيدن آن خوشی هاى چند روزه از بين مى رود و كيفر گناهان همواره مى ماند).
ترجمه و شرح نهج البلاغه (فیض الاسلام)