451: امام عليه السلام (در اعتماد نداشتن به تدبير و پايان بينى) فرموده است:
(1) قضاء و قدر الهى بر حسابگرى (بنده چيزى را براى خود) پيشى مى گيرد به طوريكه (گاهى) آفت و تباهى در تدبير و پايان بينى مى باشد (پس نبايد شخص دست از توكل برداشته به تدبير و انديشه خود اطمينان نمايد. سيد رضى «عليه الرحمة» فرمايد:) اين معنى پيش از اين (در فرمايش شانزدهم) به روايتى كه الفاظ آن با اين الفاظ تفاوت دارد گذشت.
452: امام عليه السلام (در بردبارى و شتاب نكردن) فرموده است:
(1) حلم و تأنى دو فرزند يك شكمند كه آنها را بلندى همت و اراده پا برجا مى زايد (بردبارى و شتاب نكردن در يك درجه و يك پايه هستند، زيرا همان طور كه شخص بلندهمت زود به خشم نيامده حلم مى ورزد همچنين در كارها شتاب ننموده پايان را مى نگرد).
453: امام عليه السلام (در نكوهش غيبت) فرموده است:
(1) غيبت و سخن گفتن پشت سر کوشش ناتوان است (تنها وسيله اى كه شخص ناتوان مى تواند به آن از دشمن انتقام كشد يا بر كسى حسد و رشك برد بدگویى پشت سر او است).
454: امام عليه السلام (در آزمايش بندگان) فرموده است:
(1) چه بسا كسى به سبب گفتار نيك (مردم) درباره او در فتنه و سختى افتاده (ترجمه و شرح اين جمله در فرمايش يكصد و دوازدهم گذشت).
455: امام عليه السلام (درباره دنيا) فرموده است:
(1) دنيا براى ديگرى آفريده شده است، و براى خود آفريده نشده است (دنيا راهى است به آخرت كه بايد آدمى در آن بندگى كند تا پاداش يابد نه آنكه هميشگى باشد كه فقط در آن خوش بگذراند).
ترجمه و شرح نهج البلاغه (فیض الاسلام)