436: امام عليه السلام (در ستودن پشتكار گرفتن) فرموده است:
(1) كار اندك كه به آن ادامه داده شود بهتر است از كار بسيار كه خستگى آورد (اين فرمايش همان فرمايش دويست و هفتادم است با مختصر تفاوتى در لفظ كه شرح آن گذشت).
437: امام عليه السلام (درباره پيشرفت صفات) فرموده است:
(1) هرگاه در كسى صفت و خوى شگفت آورنده اى باشد (خواه نيك و خواه زشت) همانندهاى آن را منتظر باشيد (كه خوب تر خواهد بود اگر آن صفت خوب بوده و زشت تر اگر آن صفت زشت باشد).
438: امام عليه السلام به غالب ابن صعصعة پدر فرزدق (شاعر) در بين اينكه گفتگو مى كردند فرمود:
(1) شتران بسيارت را چه كردى؟ غالب گفت: حقوق (مردم) آنها را پراكنده ساخت (در راه هاى خير مانند صدقه، زكات، صله رحم، اداء دين به كار رفت) آن حضرت عليه السلام (در ستودن اداء حقوق مردم) فرمود:
(2) اين پراكندگى ستوده ترين راه هاى پراكنده شدن آن شتران است.
439: امام عليه السلام (در زيان نادانى به احكام دين) فرموده است:
(1) كسی كه بدون دانستن احكام دين داد و ستد كند در ربا (بهره دادن و گرفتن در وام كه حرام و موجب كيفر الهى است) فرو رود (گرفتار شود).
440: امام عليه السلام (در زيان ناسپاسى) فرموده است:
(1) هر كس مصائب و اندوه هاى كوچك را بزرگ شمارد خداوند او را به بزرگ هاى آنها گرفتار گرداند (زيرا بزرگ شمردن اندوه كوچك دليل بر راضى نبودن به قضاء و قدر الهى است كه مستلزم مستعد بودن براى فزونى بلاء و اندوه است، ولى اگر آدمى بر مصيبت و اندوهى كه پيش مى آيد خدا را سپاسگزار باشد آماده براى دفع آن شود).
ترجمه و شرح نهج البلاغه (فیض الاسلام)