441: امام عليه السلام (درباره عزت نفس) فرموده است‏:

 

(1) هر كس را نفس كريم و بزرگوار شد (خود را ارجمند دانست) شهوت هايش نزد او خوار مى ‏گردد (از آن پيروى ننمايد تا به ذلت و خوارى نيافتد).

 

 

442: امام عليه السلام (در زيان شوخى) فرموده است‏:

 

(1) مردى شوخى نكرد از هر جور شوخى مگر آنكه پاره ‏اى از عقل خود را رها كرد رها كردنى (شوخى باعث سبكى عقل می شود).

 

 

443: امام عليه السلام (درباره آميزش با يكديگر) فرموده است‏:

 

(1) بى ‏اعتنایى تو به كسی كه به تو رغبت دارد (باعث) كمى نصيب و بهره است، و رغبت تو به کسی که به تو بى ‏اعتنا است (سبب) ذلت و خوارى نفس است.

 

 

444: امام عليه السلام (در نكوهش عبدالله ابن زبير) فرموده است‏:

 

(1) همواره زبير مردى از (خويشان) ما اهل بيت بود تا وقتى كه پسر شؤم او عبدالله پديد آمد (عبدالله خويشاوندى را با ما بريد زيرا او اگر چه از اصحاب رسول خدا صلى الله عليه و آله و سلم بود ولى بعد از آن حضرت زنديق گشت يعنى در باطن كافر گرديده و آشكارا اظهار ايمان مى ‏نمود چنان كه مرحوم مامقانى در كتاب تنقيح المقال فرموده، و از مرحوم مجلسى است در كتاب بحار الأنوار: عبدالله ابن زبير بنى هاشم را دشمن مى ‏داشت، و على عليه السلام را لعن نموده دشنام مى ‏داد، خلاصه اين فرمايش را كه نويسندگان سنى و شيعه در كتاب هاشان نقل نموده ‏اند در نسخ نهج البلاغه نيست ما آن را از نسخه ابن ابى الحديد نقل نموديم).

 

 

445: امام عليه السلام (در نكوهش فخر و خودخواهى) فرموده است‏:

 

(1) پسر آدم را چه با فخر و نازيدن كه اول او منى و آخر او مردار بدبو است، نه خود را روزى مى ‏دهد و نه مرگ خويش را دفع مى ‏نمايد.

 

ترجمه و شرح نهج البلاغه (فیض الاسلام)