246: امام عليه السلام (در ترغيب به انفاق) فرموده است:
(1) اى فرزند آدم! تو خود وصى خويش باش، و (پيش از مرگ) از مال و دارایی ات بده آنچه را كه مى خواهى كه پس از (مردن) تو بدهند (زيرا تو از هر كس به خود دلسوزترى).
247: امام عليه السلام (در نكوهش تندخویى) فرموده است:
(1) تندخويى نوعى از ديوانگى است، زيرا تندخو (پس از آرامش از تندى كه كرده) پشيمان می شود (همان طور كه ديوانه چون بهبودى يافت از آنچه كرده پشيمان مى گردد) پس اگر پشيمان نشود ديوانگى او پا بر جا است.
248: امام عليه السلام (در سود رشك نبردن) فرموده است:
(1) درستى تن از كمى رشك بردن است (زيرا غم و اندوه بيمارى آرد، و رشكبر به اندوه بسيار گرفتار و از تندرستى بى بهره است).
249: امام عليه السلام به كميل ابن زياد نخعى (از نيكان اصحاب خود، در باره سود دل به دست آوردن) فرموده است:
(1) اى كميل! خويشان خود را وادار كه روز بروند پى تحصيل خوهاى نيكو، و شب بروند پى حاجت و درخواست کسی که در خواب است (براى برآوردن درخواست ها بروند اگر چه درخواست كنندگان خواب باشند)
(2) سوگند به کسی که شنوايى او آوازها و فريادها را احاطه نموده، نيست کسی که دلى را شاد و خرم گرداند مگر آنكه خداوند عوض آن شادى و خرمى برايش لطف و مهربانى (خوشى معنوى كه بر اثر انجام كار نيك به شخص رو مى آورد) بيافريند كه هرگاه اندوهى به او برسد آن مهربانى به سمت آن اندوه مانند آب در نشيب روان گردد تا مصيبت را از او دور سازد چنان كه شتر غريب را دور مى نمايند (شتردار، شتر غريب را از گله شتر خود يا از آبشخور آنها دور مى گرداند).
250: امام عليه السلام (در ترغيب به بخشش در راه خدا) فرموده است:
(1) هرگاه تنگدست شديد، به صدقه دادن (به مستمندان) با خدا سودا كنيد (هر اندازه مى توانيد در راه او انفاق نمایيد كه صدقه وسيله توانگر شدن است چنان كه جلوگير از بلاها و گرفتاری ها و پيشامدها است).
ترجمه و شرح نهج البلاغه (فیض الاسلام)