236: امام عليه السلام (در سود سپاسگزارى) فرموده است‏:

 

(1) محققا خداى تعالى را در هر نعمتى حق سپاسى است، پس هر كه آن را بجا آورد خدا از آن نعمت او را فراوان دهد، و هر كه از بجا آوردن آن حق كوتاهى كند خدا آن نعمت را در خطر نابودى و دور شدن اندازد (ناگفته نماند كه حق سپاس خدا در هر نعمتى به تناسب آن است مثلا كسی را كه خدا دولت و جاه بخشيده بايد با ناتوانان همراهى و فروتنى كند، و هر كه را عزيز و ارجمند گردانده بايد خود را ذليل و خوار پندارد، و هر كه را مال و دارایى داده بايد به بيچارگان و مستمندان و خويشان ببخشايد، و هر كه را علم و دانایى عطا فرموده بايد به اهلش ياد دهد).

 

 

237: امام عليه السلام (درباره توانایى) فرموده است‏:

 

(1) هرگاه توانایى و دست يافتن (بر چيزى) فراوان شود شهوت و خواهش (بر آن) كم گردد (زيرا کسی که به چيزى كم دسترس داشته باشد ميل و خواهش او هميشه متوجه آنست و مى‏ ترسد مبادا از دست برود، ولى آنكه در دسترس دارد ميل و خواهشش اندك است چون مطمئن است كه هرگاه بخواهد آماده است).

 

 

238: امام عليه السلام (در ترغيب به شكر) فرموده است‏:

 

(1) از رميدن و دور شدن نعمت ها (بر اثر كفران و ناسپاسى) بترسيد كه هر گريخته‏ اى را بازگشت نمى ‏باشد (و هر گريخته ‏اى كه ممكن است باز نگردد شايسته نيست كارى كرد كه بگريزد).

 

 

239: امام عليه السلام (درباره جوانمرد) فرموده است‏:

 

(1) (دوست) جوانمرد از خويشاوند مهربان تر است (زيرا مهربانى او طبيعى است و مهربانى خويشاوند گاه باشد كه از روى تكلف و رنج است).

 

 

240: امام عليه السلام (در ترغيب به كار نيك) فرموده است‏:

 

(1) کسی که به تو گمان نيكى برد گمان او را تصديق كن (نيكى كه از تو چشمداشت دارد بجا آور زيرا اگر گمان او را نادرست جلوه دهى ديگران به تو گمان نيك نبرند و اين بسيار ناشايسته است).

 

ترجمه و شرح نهج البلاغه (فیض الاسلام)