211: امام عليه السلام (درباره بدگمانى) فرموده است:
(1) از عدل و دادگرى نيست حكم كردن با بدگمانى به کسی که طرف اعتماد است (زيرا بدگمانى به چنين كسى معصيت و گناه مى باشد، در قرآن كريم س 49 ى 12 مى فرمايد: يا أيها الذين آمنوا اجتنبوا كثيرا من الظن إن بعض الظن إثم؛ يعنى اى اهل ايمان! از بسيار بدگمانى «درباره يكديگر» دورى كنيد كه برخى بدگمانى معصيت و گناه است).
212: امام عليه السلام (در نكوهش ستم) فرموده است:
(1) بد توشه اى است براى روز رستخيز ستم كردن بر بندگان.
213: امام عليه السلام (در ترغيب به چشم پوشى) فرموده است:
(1) از بهترين كارهاى كريم و بزرگوار چشم پوشيدن (بى خبر وانمودن) او است از آنچه (زشتی هاى ديگران كه) می داند (زيرا كريم پرده كسی ندرد و از بسيارى زشتی ها خود را غافل نشان دهد).
214: امام عليه السلام (در سود حياء و شرم) فرموده است:
(1) هر كه حياء و شرم جامه خود را به او پوشانيد (شرم پيشه گرفت) مردم زشتى او را نخواهند ديد (عيبى ندارد تا مردم ببينند، يا اگر هم داشته باشد بر اثر حياء از نظر مردم پنهان مى نمايد).
215: امام عليه السلام (در ترغيب به برخى از صفات شايسته) فرموده است:
(1) به خاموشى بسيار هيبت و بزرگى پديد آيد (زيرا خاموشى نشانه عقل و خردمندى است)
(2) و به انصاف و برابرى، پيوستگان و دوستان بسيار گردند (هر كه انصاف پيشه كند مردم به او پيوسته و همراه شوند)
(3) و با نيكى كردن، منزلت ها بزرگ گردد (زيرا هر كس احسان كننده را ارجمند مى نگرد)
(4) و با فروتنى، نعمت تمام می شود (خدا هر كه را نعمت داد و او با مردم فروتنى نمود سپاسگزارى كرده و سزاوار نعمت بسيار مى گردد، يا اگر شخص به كسى نعمت رساند و با او فروتنى نمايد نعمت را تمام كرده)
(5) و با تحمل رنج ها و سختی ها (ى مردم) بزرگى واجب و لازم می شود (زيرا شخص اگر از سختی ها و رنج ها تنگدل نگشت بزرگى و مهترى يابد و شايسته سرورى گردد)
(6) و با رفتار خوب و پسنديده، دشمن شكست مى خورد (زيرا مردم به او رو آورده دشمن را تنها مى گذارند، يا با رفتار پسنديده دشمن مغلوب می شود)
(7) و با حلم و بردبارى از سفيه و كم خرد ياوران او بسيار گردند (زيرا مردم او را بر اثر حلم و بردباری اش كمك مى نمايند، و همين معنى در فرمايش يكصد و نود و هفت گذشت).
ترجمه و شرح نهج البلاغه (فیض الاسلام)