201: امام عليه السلام (در چگونگى پرهيزكارى) فرموده است:
(1) از خدا بترسيد ترسيدن كسى كه (در كار) دامن به كمر زده و خود را (از وابستگى ها) مجرد و تنها ساخته، و كوشش و تلاش نموده و خويش را چست و چالاك كرده، و (به نيكوكارى) شتاب كرده در مهلت عمرش، و پيشدستى نمود از روى ترس (از دست دادن فرصت) و انديشه كرد در رو آوردن قرارگاهش، و پايان آمد و رفتش (كه به سعادت و نيكبختى بهشت يا شقاوت و بدبختى دوزخ مى انجامد).
202: امام عليه السلام (در پند و اندرز) فرموده است:
(1) بخشش، نگهبان آبروها است (مردم از بخشش كننده خوشنود بوده آبروى او را حفظ مى نمايند)
(2) و بردبارى، دهن بند نادان و نابردبار است (بردبارى نادان را از هرزه گویى باز داشته و بدى را مى گرداند)
(3) و گذشت (از گناه) زكات فيروزى است (هر كه بر دشمن فيروزى يابد زكات آن گذشت از او است)
(4) و دورى نمودن از کسی که بی وفایى نمود عوض تو است (از دوست بی وفا دل برداشته دورى كن تا بی وفایی اش را تلافى كرده باشى)
(5) و مشورت نمودن (و راه راست جستن) همان هدايت و راه يابى است،
(6) و کسی که به رأى و انديشه اش (از مشورت با ديگران) بى نياز شد خود را در خطر و تباهى افكند،
(7) و شكيبایى سختی هاى روزگار را دور مى نمايد،
(8) و بی تابى از يارى كنندگان زمانه است (زيرا زمانه آماده پير نمودن و نيست كردن است و بی تابى هم همين كار را انجام مى دهد)
(9) و بزرگ ترين توانگرى آرزو نداشتن است،
(10) و بسا عقل و خرد كه اسير و گرفتار هوا و خواهشى است كه بر او فرمانروا است (هواى نفس بسيارى از مردم بر عقولشان مسلط است)
(11) و از رسيدن و دست يافتن به كار نيك نگاهدارى تجربه و آزمايش است،
(12) و دوستى (با مردم) خويشاوندى است كه بهره برده شده،
(13) و از دلتنگ و رنجيده (از خود) ايمن مباش (راز خويش با او مگو و به عهد و پيمانش دل مبند).
203: امام عليه السلام (در زيان خودپسندى) فرموده:
(1) خودبينى شخص يكى از رشكبران خرد او است (زيرا مقتضى عقل زياده كردن خوهاى نيكو است و خودبينى جلوگير آن مى باشد پس مانند آنست كه به عقل رشك برده و زياده كردن فضائل را جلو گرفته).
204: امام عليه السلام (در بى اعتنایى به گرفتاری هاى دنيا) فرموده است:
(1) از خار و خاشاك (سختی ها و گرفتاری ها) چشم ببند (بى اعتنا باش) وگرنه هرگز خوشحال نخواهى ماند (گرفتاری ها فرسوده ات مى نمايد).
205: امام عليه السلام (در سود نيكخواهى) فرموده است:
(1) آنكه چوب درختش نرم باشد (خلق و خوی اش نيكو است) شاخ هاى او (دوستانش) فراوان مى باشد.
ترجمه و شرح نهج البلاغه (فیض الاسلام)