196: امام عليه السلام (در ستايش دانش) فرموده است:
(1) هر ظرفى تنگ مى گردد (پُر می شود) به آنچه درون آن مى گذارند مگر ظرف علم و دانش (سينه و دل) كه (چون علم در آن راه يافت) فراخ مى گردد (و گنجايش دارد براى پذيرفتن علم ديگر).
197: امام عليه السلام (در سود بردبارى) فرموده است:
(1) نخستين عوض و سود بردبار از بردباری اش آنست كه مردم (هنگام زد و خورد او) در برابر جاهل و نابردبار ياورانش می شوند.
198: امام عليه السلام (در ترغيب به بردبارى) فرموده است:
(1) اگر بردبار نيستى خود را به بردبارى وادار كه كم می شود كسى خوی اش را به گروهى مانند نمايد و از ايشان نشود (چون هر خصلت كه طبيعى شخص نباشد و خود را به آن وادارد عادت شود و عادت طبيعت ثانيه است، و فرمايش امام عليه السلام دليل بر آنست كه تبديل اخلاق و صفات ممكن است).
199: امام عليه السلام (در پند و اندرز) فرموده است:
(1) هر كه به حساب خويش رسيدگى نمود سود برد، و هر كه از آن غافل ماند زيان كرد،
(2) و هر كه (از خدا) ترسيد (از عذاب و كيفر روز رستخيز) آسوده باشد،
(3) و هر كه (از دنيا) پند گرفت (در كار آخرت) بينا گرديد، و هر كه بينا شد (نيك و بد را) فهميد و دريافت، و هر كه فهميد (به خداشناسى) دانا گرديد.
200: امام عليه السلام (درباره ظهور دولت حقه آل محمد عليهم السلام) فرموده است:
(1) دنيا بر ما (آل محمد) باز گردد و مهربانى نمايد مانند بازگشت شتر بدخو و گاز گير به بچه خويش. و در پى آن خواند: (س 28 ى 5) و نريد أن نمن على الذين استضعفوا في الأرض و نجعلهم أئمة و نجعلهم الوارثين؛ يعنى مى خواهيم بر آنان كه در زمين ناتوان شمرده شده اند منت نهاده (توانا و بزرگوارشان گردانيم) آنها را پيشوايان و ارث برندگان (زمامداران دين و دنيا) قرار دهيم.
ترجمه و شرح نهج البلاغه (فیض الاسلام)