191: جنايتكارى را نزد امام عليه السلام آوردند و اوباش با او بودند آن حضرت (در نكوهش آنان) فرمود:
(1) گشاده و خوش مباد روهايى كه ديده نمى شوند مگر نزد هر كار زشت و رسوايى.
192: امام عليه السلام (در اينكه تا اجل نرسد زندگى پايان نيابد) فرموده است:
(1) با هر كسى دو فرشته است كه او را نگاه مى دارند پس هرگاه قدر آيد (تباه شدن او مقدر باشد) آن دو فرشته بين او و قدر را تهى مى نمايند،
(2) و مدت زندگى (براى نابودى) سپر استوارى است (پس تا عمر به سر نيايد شخص نمى ميرد).
193: امام عليه السلام هنگامی كه طلحه و زبير (پس از كشته شدن عثمان) به آن حضرت گفتند: ما با تو بيعت كرده عهد و پيمان مى بنديم به شرط اينكه در اين امر (خلافت) با تو شريك باشيم (در رد خواسته آنان) فرمود:
(1) نه (بيش از يك امام و پيشوا روا نباشد) ولى شما در همراهى و ياورى شريك باشيد (اگر نياز به يارى نمودن باشد همراهى كنيد) و بر ناتوانى و سختى كمك باشيد (اگر در كار ناتوانى و گرفتارى بينيد در اصلاح آن كمك نمایيد).
194: امام عليه السلام (در ترغيب به پرهيزكارى) فرموده است:
(1) اى مردم، بترسيد از خداوندى كه اگر بگویيد مى شنود، و اگر پنهان نمایيد می داند،
(2) و (به عبادت و بندگى) بر مرگ پيشى گيريد (خود را از هول و ترس آن برهانيد) كه اگر بگريزيد شما را دريابد، و اگر بايستيد شما را مى گيرد، و اگر فراموشش كنيد شما را (با گذشتن عمر و ضعف و ناتوانى و دردها و بيماری ها) ياد مى آورد.
195: امام عليه السلام (در ترغيب به نيكوكارى) فرموده است:
(1) تو را در احسان و نيكى بى رغبت نگرداند كسى كه سپاس نيكی ات را نگذارد كه تو را بر آن نيكى سپاسگزارى می كند (پاداش دهد) كسى (خداوندى) كه از آن نيكى بهره اى نبرده،
(2) و تو از سپاس سپاسگزار (پاداش خداوند) مى يابى بيشتر از آنچه كفران كننده تباه ساخته، و خداوند نيكوكاران را دوست مى دارد.
ترجمه و شرح نهج البلاغه (فیض الاسلام)