176: امام عليه السلام (در بعضى از صفات خود) فرموده است:
(1) (هيچ گاه) دروغ نگفتم و دروغ گفته نشدم (از پيغمبر اكرم دروغ نشنيدم، زيرا پيغمبر و امام منزه و آراسته از دروغ هستند) و گمراه نشدم و كسى به وسيله من گمراه نگشت.
177: امام عليه السلام (در زيان ستم) فرموده است:
(1) براى ستم پيشه فردا (روز رستخيز) دست گزى (از اندوه بی شمار) هست (چنان كه در قرآن كريم س 25 ى 27 مى فرمايد: و يوم يعض الظالم على يديه؛ يعنى روزى كه ستمگر دست هاى خود را به دندان مى گزد).
178: امام عليه السلام (درباره مرگ) فرموده است:
(1) كوچ كردن (رفتن از دنيا) نزديك است (پس خردمند كسى است كه توشه برداشته هنگام رسيدن مرگ آماده باشد).
179: امام عليه السلام (درباره رنج راه حق) فرموده است:
(1) هر كه براى حق چهره اش را نمايان سازد (آن را كمك و يارى نمايد) نزد نادانان مردم تباه گردد (از آنها سخت آزار بيند، و در بعضى از نسخ نهج البلاغه جمله عند جهلة الناس بيان نشده پس معنى فرمايش امام عليه السلام چنين می شود: هر كه از حق اعراض و دورى كند هلاك و تباه گردد، چون دورى كننده از كسى روى خويش به او متوجه نمايد).
180: امام عليه السلام (در ترغيب به شكيبايى) فرموده است:
(1) هر كه را شكيبایى رهایى نداد بی تابى او را تباه گرداند (زيرا پاداش شكيبایى را از دست داده به كيفر بی تابى گرفتار است).
ترجمه و شرح نهج البلاغه (فیض الاسلام)