171: امام عليه السلام (در نكوهش آز) فرموده است:
(1) طمع بندگى هميشگى است (آزمند هميشه بنده و گرفتار است و تا از طمع چشم نپوشد آزاد نگشته رهایى نيابد).
172: امام عليه السلام (درباره دورانديشى) فرموده است:
(1) نتيجه تقصير و كوتاهى (در امرى) پشيمانى است و سود احتياط و دورانديشى درستى (رهایى از زيان) است.
173: امام عليه السلام (در نكوهش بجا نگفتن و بيجا گفتن) فرموده است:
(1) خير و نيكى نيست در خاموشى با حكمت و دانش (هنگامی كه بايد گفت) چنان كه نيكى نيست در گفتار با جهل و نادانى.
174: امام عليه السلام (در اينكه راه راست يكى است) فرموده است:
(1) دو خواندن به راهى (از دو كس) دو جور نگشت مگر آنكه يكى از آن دو گمراهى است (چون اگر هر دو بر حق و درست شد دو جور نمى شود، در قرآن كريم س 10 ى 32 مى فرمايد: فما ذا بعد الحق إلا الضلال؛ يعنى پس از بيان حق و راستى چه باشد جز گمراهى).
175: امام عليه السلام (درباره ايستادگى خود در راه حق) فرموده است:
(1) شك و دودلى در حق (اصول و فروع دين مقدس اسلام) ننمودم از آن هنگام كه به آن نموده شدم (آن را دانستم).
ترجمه و شرح نهج البلاغه (فیض الاسلام)