161: امام عليه السلام (در نافرمانى نكردن) فرموده است:
(1) گناه نكردن آسان تر است از خواستن توبه و بازگشت (زيرا در گناه نكردن سختى و رنجى نيست برخلاف توبه كه محتاج نزديك شدن دل بنده به حق است و صلاحيت داشتن را براى پذيرفته شدن توبه اش).
162: امام عليه السلام (در خوددارى) فرموده است:
(1) بسا يك خوردن كه خوردنی ها را جلو گيرد (بسا شخص غذاى زيان رسانى خورده يا در خوردن افراط نمايد كه بيمار گردد و زمان درازى از خوردنی ها باز ماند، اين فرمايش مثلى است براى کسی که پى سود كم رفته از سود بسيار بازماند كه اگر خوددارى مى نمود سود بسيار مى يافت).
163: امام عليه السلام (در نكوهش نادانى) فرموده است:
(1) مردم دشمنند آنچه را كه نمى دانند (زيرا نادانان آنچه مى دانند دانش پندارند و جز آن را نادرست، چنان كه در قرآن كريم س 10 ى 39 مى فرمايد: كذبوا بما لم يحيطوا؛ يعنى انكار می كنند چيزى را كه به آن دست نيافته اند).
164: امام عليه السلام (درباره مشورت و كنکاش) فرموده است:
(1) كسی كه به راه هاى انديشه ها رو آورد (از خردمندان كمك فكرى بطلبد) جاهاى خطاء و اشتباه كارى را بشناسد (و از آنچه زيان دارد دورى گزيند).
165: امام عليه السلام (در سود كار براى خدا) فرموده است:
(1) هر كس نيزه خشم (خود) را براى (رضا و خوشنودى) خدا تيز كند (در نهى از منكر بكوشد) بر كشتن و از بين بردن سخت ترين نادرستی ها توانا باشد (خدا او را در شكست اهل باطل هر چند توانا باشند ياری اش خواهد نمود).
ترجمه و شرح نهج البلاغه (فیض الاسلام)