156: امام عليه السلام (درباره اطاعت مخلوق) فرموده است:
(1) اطاعت و پيروى مخلوق سزاوار نيست جایی كه نافرمانى خدا در آن باشد (يا عبادت و بندگى جائز نيست آنجا كه موجب معصيت باشد مانند نماز خواندن در زمين غصبى و جایى كه به ستم گرفته شده است).
157: امام عليه السلام (درباره دست اندازى به حق ديگرى) فرموده است:
(1) کسی که درباره حق خود سهل انگارى كند سرزنش نمى شود بلكه سرزنش براى كسى است كه به حق ديگرى دستبرد زده (زيرا کسی که به حق ديگرى دست اندازد ستم نموده و ستم بدترين زشتی ها و ستمگر شايسته سرزنش است).
158: امام عليه السلام (در زيان خودپسندى) فرموده است:
(1) خودپسندى (شخص را) از به دست آوردن افزونى باز مى دارد (زيرا خودپسند در هر مقامى گمان دارد كه منتهى درجه آن را يافته و اين گمان او را از به دست آوردن مقام بالاتر باز مى دارد).
159: امام عليه السلام (در دل نبستن به دنيا و اهل آن) فرموده است:
(1) امر (آخرت كه از مرگ شروع می شود) نزديك است (براى برداشتن توشه بكوش) و با هم بودن (در دنيا) اندك (به زودى جدا مى شويد پس دلبستگى را نشايد).
160: امام عليه السلام (در ستودن بينايان) فرموده است:
(1) محققا براى آنكه دو چشم دارد صبح روشن است (براى خردمند بينا دين حق و راه راست هويدا است و او مانند كوردلان در شك و دودلى نمى باشد).
ترجمه و شرح نهج البلاغه (فیض الاسلام)