146: امام عليه السلام (درباره راضى بودن به كار ديگرى) فرموده است:
(1) کسی که به كار گروهى خوشنود باشد مانند آنست كه با ايشان در آن كار همراه بوده (چون رضا به كار زشت مستلزم دوست داشتن آنست و آن از صفات رذيله و گناه و مستحق كيفر مى باشد) و (امتياز بين كننده كار و راضى به آن اينست كه) بر هر كننده كار باطل و نادرست دو گناه است (يكى) گناه بجا آوردن آن، و (ديگرى) گناه رضا و خوشنودى به آن (كه در نيت و دل است).
147: امام عليه السلام (درباره عهد و پيمان) فرموده است:
(1) ميخ هاى عهد و پيمان ها را بگيريد (در حفظ و وفاى به آنها بكوشيد، يا آنكه شرایط عهد و پيمان را محكم و استوار نمایيد، يا با وفادار پيمان بنديد نه با کسی که شايسته نيست مانند كفار و منافقين، زيرا ايشان به عهد خود وفا نمى كنند چنان كه در قرآن كريم س 9 ى 10 مى فرمايد: لا يرقبون في مؤمن إلا و لا ذمة؛ يعنى ايشان درباره اهل ايمان مراعات حق خويشاوندى و عهد و پيمان را نمى نمايند).
148: امام عليه السلام (در ترغيب به پيروى از ائمه هدى عليهم السلام) فرموده است:
(1) بر شما باد پيروى کسی که به نشناختن او معذور نيستيد (از ائمه عليهم السلام پيروى نمایيد و اگر بگویيد ايشان را نشناختيم عذرتان پذيرفته نيست، زيرا قوانين و احكام دين را بايد از آنها آموخت).
149: امام عليه السلام (در پند و اندرز) فرموده است:
(1) به شما بينایى داده اند اگر چشم بگشایيد، و راه نموده اند اگر راه بيابيد، و شنوايى بخشيده اند اگر بشنويد.
150: امام عليه السلام (درباره نيكى) فرموده است:
(1) برادر (دوست) خود را با نيكى سرزنش كن (بجاى سرزنش به او نيكى نما تا شرمنده شود چون شرمندگى از هر سرزنش اثرش بيشتر است) و بدى او را با بخشش بر او برطرف گردان (زيرا بخشش موجب دوستى است و بدى در برابر بدى سبب زياده كردن دشمنى، در قرآن كريم س 23 ى 96 مى فرمايد: ادفع بالتي هي أحسن السيئة؛ يعنى آزار و بدى «امت» را به آنچه نيكوتر است دفع كن).
ترجمه و شرح نهج البلاغه (فیض الاسلام)