121: امام عليه السلام (در نكوهش خوهاى زشت و كردارهاى ناشايسته) فرموده است:
(1) شگفت دارم براى مرد بخيل و زفتى كه مى شتابد به فقر و تنگدستى كه از آن گريزانست (زيرا از آنچه دارد سود نمى برد پس با تهی دستان يكسان است) و توانگرى را كه مى جويد از دست مى دهد (زيرا از مال و دارایی اش بهره اى نمى برد) پس در دنيا مانند تنگدستان زندگى مى نمايد و در آخرت مانند توانگران به حسابش مى رسند (چون حساب اندوخته را بايد پس بدهد)
(2) و شگفت دارم براى گردنكشى كه ديروز نطفه بود و فردا مردار مى باشد (كه اگر خاك از روى جسدش بردارند مردم از گندش گريزانند)
(3) و شگفت دارم براى کسی که در خدا دودل باشد در حالی كه آفريده شده خدا را مى بيند (چون نمى شود بى آفريننده اى آفريده شده اى باشد)
(4) و شگفت دارم براى کسی که مرگ را فراموش می كند در حالی كه مى بيند كسى را كه مى ميرد،
(5) و شگفت دارم براى کسی که زير بار پيدايش معاد و بازگشت در قيامت نمى رود و حال آنكه پيدايش از نطفه را مى بيند،
(6) و شگفت دارم براى کسی که خانه نيستى را آباد می كند (براى دنيا تلاش مى نمايد) و خانه هستى (آخرت) را رها مى سازد (در فكر آماده ساختن توشه اى براى آن نيست).
122: امام عليه السلام (در زيان كوتاهى در بندگى) فرموده است:
(1) کسی که در عمل و كار (بندگى خدا) كوتاهى كند (و وقت خود را صرف آبادى دنيا نمايد، براى به دست آوردن و هم براى بى نتيجه ماندن آن) به غم و اندوه دچار شود،
(2) و خدا را راهى نيست در کسی که در دارایى و جانش بهره اى براى خدا نمى باشد (کسی که از دارایی اش در راه خدا ندهد و در ترويج دين او نكوشد اميدوار رحمت او نباشد).
123: امام عليه السلام (در نگاهدارى تن) فرموده است:
(1) در اول سرما (پاييز) پرهيز كنيد (خود را بپوشانيد چون بدن با گرمى خو گرفته آزرده شود) و در آخرش (بهار) پيشباز آن رويد (بسيار خود را نپوشانيد چون بدن با سردى خو گرفته زيانى نمى بيند) زيرا سرما در بدن ها همان می كند كه در درخت ها مى نمايد: اول آن مى سوزاند (برگشان را مى ريزد) و آخرش (برگشان را) مى روياند.
124: امام عليه السلام (درباره بزرگى خدا) فرموده است:
(1) پى بردن تو به بزرگى آفريننده، آفريده شده را در چشم تو كوچك مى نمايد (و بر اثر آن به آفريده شده اعتنا نكرده هميشه متوجه آفريدگار خود مى باشى و سعادت دنيا و آخرت را به دست مى آورى).
125: امام عليه السلام هنگامی كه از (جنگ) صفين بازگشت و به گورستان بيرون كوفه رسيد (درباره پرهيزكارى) فرمود:
(1) اى ساكنين سراهاى ترسناك، و جاهاى بى كس و بى آب و گياه، و گورهاى تاريك، اى ساكنين خاك، اى دور ماندگان از وطن، اى بى كسان، اى ترسناكان، شما پيشرو ماييد كه جلو رفته ايد، و ما پيرو شماييم كه به شما مى رسيم، اما خانه ها (تان) را ساكن شدند، و اما زنان (تان) را گرفتند، و اما دارایی ها (تان) را پخش كردند، اين آگهى از چيزيست كه نزد ما است پس خبر آنچه نزد شما است چيست؟
پس از آن به سوى يارانش نظر افكنده فرمود:
(2) بدانيد اگر ايشان را در سخن اجازه و فرمان بود به شما خبر مى دادند كه بهترين توشه (در اين راه) تقوى و پرهيزكارى است.
ترجمه و شرح نهج البلاغه (فیض الاسلام)