61: امام عليه السلام (درباره غفلت) فرموده است:
(1) اهل دنيا مانند كاروانى هستند كه ايشان را مى برند در حالی كه خوابند (و آگاه نيستند كه ناگهان راه طى شده به جايگاه هميشگى رسيده اند و منادى فرياد می كند: فرود آیيد و بار بگشایيد).
62: امام عليه السلام (در زيان بى كسى) فرموده است:
(1) از دست دادن دوستان غربت است (زيرا مانند دورماندگى از وطن است).
63: امام عليه السلام (در ترغيب زير بار ناكس نرفتن) فرموده است:
(1) از دست رفتن حاجت و نياز آسان تر است از خواستن آن از ناكس (زيرا از دست رفتن آن مستلزم اندوهى است ولى درخواست از ناكس روا بشود يا نشود موجب شرمندگى است).
64: امام عليه السلام (درباره بخشش) فرموده است:
(1) از بخشيدن اندك شرم مكن، زيرا نوميد كردن كمتر از آن (و به شرمندگى سزاوارتر) است.
65: امام عليه السلام (در پاكدامنى و سپاسگزارى) فرموده است:
(1) پاكدامنى زينت و آرايش بى چيز و درويش است، و سپاسگزارى (از نعمت هاى خداوند) آرايش توانگر.
ترجمه و شرح نهج البلاغه (فیض الاسلام)