56: امام عليه السلام (درباره پند دهنده) فرموده است:
(1) کسی که تو را بر حذر دارد (از بدی ها بيم دهد) مانند كسى است كه تو را (به خير و نيكى) مژده دهد (زيرا دفع شر سود است).
57: امام عليه السلام (در زيان گفتار بى انديشه) فرموده است:
(1) زبان (مانند حيوان) درنده اى است كه اگر به خود واگزار شود (بى انديشه و راهنمایى عقل هر چه بخواهد بگويد گوينده را) مى گزد (سبب تباهى او می شود).
58: امام عليه السلام (در نكوهش زن) فرموده است:
(1) زن (چون) كژ دم (آزار رساننده) است كه شيرين است گزيدن (آميزش با) او.
59: امام عليه السلام (در عوض دادن به كار نيك) فرموده است:
(1) هرگاه كسى به تو درود فرستد تو (در پاسخ) بهتر از آن درود بفرست،
(2) و هرگاه دستى به احسان و نيكى سوى تو دراز شد آن را به افزون بر آن پاداش ده (نيكى را به نيكى بهترى تلافى كن) و گرچه فضيلت براى كسى است كه در ابتدا نيكى كرده (اين فرمايش در همه نسخ نهج البلاغه نيست و چون روش ما تنظيم نسخه كامله آنست لذا آن را از نسخه ابن ابى الحديد و يك نسخه خطى قديم نقل نموديم).
60: امام عليه السلام (در سود شفاعت) فرموده است:
(1) خواهشگر براى درخواست كننده (از ديگرى مانند) بال است (براى پرنده كه به سبب آن به حاجت خود دست مى يابد).
ترجمه و شرح نهج البلاغه (فیض الاسلام)