46: امام عليه السلام (درباره جوانمرد و ناكس) فرموده است:
(1) بپرهيزيد از حمله كردن كريم و جوانمرد هنگامی كه گرسنه شود (نيازمند گردد، چون در اين حال بى اعتنایى مردم خشمش را برانگيخته خود را به خطر مى اندازد تا بر ايشان مسلط شده انتقام بكشد) و بپرهيزيد از حمله لئيم و ناكس هنگامی كه سير شود (توانگر گردد، چون توانگرى او را به آرزويش كامياب ساخته به مقتضى طبعش به زيردستان آزار مى رساند).
47: امام عليه السلام (در سفارش دل ها) فرموده است:
(1) دل هاى مردم رمنده است (با هم آشنایى ندارند) پس هر كه آنها را (با همراهى و نيكى و دوستى) به دست آورد به او رو مى آورند.
48: امام عليه السلام (درباره کسی که دنيا به او رو آورد) فرموده است:
(1) عيب تو (از ديده ها) پنهان است مادامى كه نصيب و بهره ات تو را نيكبخت دارد (دنيا با تو همراه باشد. و از اين رو زشتی هاى پادشاهان و بزرگان اگر چه بسيار باشد گفته نمى شود تا نابود شوند يا دنيا از آنها رو برگرداند).
49: امام عليه السلام (درباره عفو) فرموده است:
(1) سزاوارترين مردم به عفو و بخشودن تواناترين ايشان است به كيفر رساندن (زيرا عفو فرع بر قدرتست، پس ناتوان را عفوى نيست).
50: امام عليه السلام (در معنى جود) فرموده است:
(1) جود و بخشش (همراهى كردن به آن كه سزاوار است) آنست كه بى درخواست باشد، و اما آنچه از روى درخواستست شرمندگى و رميدن از سرزنش است (از خواهنده يا از مردم).
ترجمه و شرح نهج البلاغه (فیض الاسلام)