21: امام عليه السلام (درباره غصب خلافتش) فرموده است:
(1) براى ما حقى (خلافت) است (كه پيغمبر اكرم تعيين نموده) پس اگر آن را به ما بدهند خواهيم گرفت و اگر ندادند بر كفل شترها سوار مى شويم هر چند اين سير و شبروى دراز باشد (سختى را بر خود هموار نموده شكيبایى از دست نمى دهيم هر چند به طول انجامد. سيد رضى «رحمه الله» فرمايد:) اين فرمايش از فرمايش هايى است كه با دقت و تأمل فهميده می شود و رسا است، و معنى آن اينست كه اگر حق ما را ندهند در سختى بوده و خواريم، و اين براى آنست كه رديف يعنى آنكه پشت سر سوار می شود مانند بنده و اسير و كسى كه در مرتبه ايشان است بر كفل شتر سوار می شود (خلاصه مراد از اينكه امام عليه السلام فرموده است اگر حق ما را ندهند بر كفل شترها سوار مى شويم آنست كه مانند رديف در رنج و سختى مى مانيم، و ممكن است فرمايش امام عليه السلام را اين طور ترجمه نمود كه از بيان سيد «عليه الرحمة» درست تر يا رساتر باشد:
خلافت بهره ما است اگر آن را به ما دادند خواهيم گرفت و اگر ندادند بر كفل شترها سوار شده هرگز دست بر نداشته مهار شتر را يك باره به دست غصب كنندگان نمى سپاريم هر چند به طول انجامد، و دور نيست امام عليه السلام اين سخن را در روز سقيفه يا در آن ايام فرموده باشد).
22: امام عليه السلام (در ترغيب به كردار نيكو) فرموده است:
(1) هر كه كردارش او را كند گرداند (عبادت و بندگى نكرده كار نيكو انجام ندهد) مقام و منزلتش او را تند نمى گرداند (حسب و بزرگى ظاهرى مقام دنيا و آخرتى به او نمى دهد چون مقام و منزلت عارضى است و اثر كردار نيكو ذاتى است و از بين نمى رود).
23: امام عليه السلام (در سفارش ستمديدگان و افسردگان) فرموده است:
(1) از كفارات (سبب هاى آمرزش) گناهان بزرگ دادرسى ستمديده و شاد نمودن غمگين است (چون گناهكار بر اثر گناه خاطرها را اندوهگين نموده جا دارد كه دل هاى افسرده را شاد نمايد تا خدا از او در گذرد).
24: امام عليه السلام (درباره ناسپاسان) فرموده است:
(1) اى پسر آدم هرگاه ديدى پروردگار منزهت نعمت هايش را پى در پى به تو عطا مى فرمايد در حالی كه تو او را معصيت و نافرمانى مى نمايى پس از (عذاب) او بر حذر باش (چون كفران و ناسپاسى موجب انتقام و كيفر است).
25: امام عليه السلام (درباره پنهان نماندن راز) فرموده است:
(1) كسى چيزى را در دل پنهان نمى كند مگر آنكه در سخنان بى انديشه و رنگ رخسارش هويدا مى گردد (مانند زردى رو كه علامت ترس و سرخى آن كه نشانه شرمندگى است).
ترجمه و شرح نهج البلاغه (فیض الاسلام)