حکت 11: امام عليه السلام (در نكوهش نداشتن و از دست دادن دوست) فرموده است:
(1) ناتوان ترين مردم كسى است كه از دوست يابى ناتوان باشد، و ناتوان تر از او كسى است كه از دست بدهد دوستى از ياران را كه به دست آورده (زيرا دوست يافتن آسان تر است از نگاه داشتن او).
حکمت 12: امام عليه السلام درباره كسانى (عبدالله ابن عمر ابن خطاب و سعد ابن ابى وقاص و سعيد ابن عمرو ابن نفيل و اسامة ابن زيد و محمد ابن مسلمة و انس ابن مالك و ابو موسى اشعرى و اخنف ابن قيس و مانندان ايشان) كه از جنگيدن به همراهى آن حضرت (با دشمنان) كناره گيرى كردند فرموده است:
(1) با حق (امام عليه السلام) همراهى ننمودند و باطل (معاويه) را كمك نكردند (اشاره به اينكه آنان كه باطل را يارى نمودند بهانه اى دارند و آنان كه بى طرفى اختيار نمودند عذرى ندارند، و يا اشاره است به بيهوده بودن وجود كسانی كه اثرى از حق و نشانه اى از باطل در آنها نيست، و يا اشاره به آنست كه ايشان در شقاوت و گمراهى به عمرو ابن عاص و ديگران كه باطل را يارى نمودند نرسيده بودند).
حکمت 13: امام عليه السلام (در ترغيب به سپاسگزارى از نعمت هاى خداوند) فرموده است:
(1) هرگاه نمونه هاى نعمت ها به شما رسيد پس بازمانده آن را با كمى شكر و سپاس دور نسازيد (به اندك نعمتى كه رسيديد سپاسگزارى كنيد تا به بسيارى از آن برسيد، خداوند در قرآن كريم س 14 ى 7 مى فرمايد: و إذ تأذن ربكم لئن شكرتم لأزيدنكم و لئن؛ يعنى اگر شكر نعمت بجا آوريد نعمت را براى شما مى افزايم، و اگر ناسپاسى كنيد هر آينه عذاب من سخت است «كه گرفتار آن خواهيد شد»).
حکمت 14: امام عليه السلام (در اينكه خداوند بى ياران را كمك می كند) فرموده است:
(1) كسی را كه خويشان بسيار نزديك (مانند برادر و عمو و دایى) رها كنند بيگانه بسيار دور براى (يارى و كمك) او خواهد رسيد (خداوند كسانى را مى گمارد كه او را تنها نگذارند).
حکمت 15: امام عليه السلام (درباره گرفتاران) فرموده است:
(1) هر گرفتار فتنه و بلایى را نبايد سرزنش نمود (زيرا بسا شخص از روى اضطرار و ناچارى گرفتار شده پس سرزنش نمودن او روا نبود چون سودى ندارد، بلكه بايستى او را كمك و يارى نمود يا درباره اش دعا كرد تا از آن رهایى يابد).
ترجمه و شرح نهج البلاغه (فیض الاسلام)