نامه هفتاد و دوم:

 

از نامه‏ هاى آن حضرت عليه السلام است به عبدالله ابن عباس (خدايش بيامرزد):

 

(كه در آن به او پند و اندرز مى ‏دهد):

 

(1) پس از ستايش خداى تعالى و درود بر حضرت مصطفى، تو بر مرگ خود پيشى نمى ‏گيرى، و آنچه به تو نمى ‏رسد روزى نگشته (اختيار مرگت دست تو نيست، و آنچه نبايد به تو برسد نمى ‏توانی به دست‏ آورى)

 

(2) و بدان روزگار دو روز است: روزى به سود و روزى به زيان تو است، و دنيا سراى گردش خويش هايى است كه دست به دست مى ‏گردد (هر كس نوبتى دارد) پس آنچه از دنيا به سود تو است به تو مى ‏رسد هر چند ناتوان باشى (ديگران جلوی آن را بگيرند) و آنچه از آن به زيان تو است (هر چند توانا باشى) به زور و توانایی ات نمى‏ توانى از آن جلو گيرى (چنان كه در قرآن كريم س 10 ى 107 مى ‏فرمايد: و إن يمسسك الله بضر فلا كاشف له إلا هو، و إن يردك بخير فلا راد لفضله يصيب به من يشاء من عباده و هو الغفور الرحيم؛‏ يعنى و اگر خدا زيانى رساند جز او كسى آن را جلو نمى ‏گيرد، و اگر براى تو خير و نيكویى خواهد فضل و بخشش او را كسى مانع نمى ‏تواند شد، مى ‏رساند آن را به هر يك از بندگانش كه بخواهد و او آمرزنده مهربان است).

 

ترجمه و شرح نهج البلاغه (فیض الاسلام)