نامه شصت و ششم:
از نامه هاى آن حضرت عليه السلام است به عبدالله ابن عباس (كه او را به شاد نگشتن و افسرده نشدن در دنيا پند مى دهد):
و اين نامه پيش از اين (در نامه بيست و دوم) با عبارت ديگرى گذشت:
(1) پس از حمد خدا و درود بر حضرت رسول، هر آينه بنده شاد می شود به رسيدن چيزی كه مقدر نشده به او نرسد، و افسرده مى گردد به چيزى كه مقدر نگشته به او برسد (در صورتی كه اين شادى و افسردگى بيجا است، زيرا رسيدنى مى رسد و آنچه نبايد برسد كوشش در آن سودى ندارد) پس بايد بهترين چيزی كه از دنيا به آن نائل شدى رسيدن به لذت و خوشى يا به كار بردن خشم (در انتقام كشيدن و رنجانيدن) نباشد، بلكه بايد خاموش كردن (از بين بردن) باطل و نادرستى و زنده نمودن (برپا داشتن) حق و درستى باشد،
(2) و بايد شاد باشى به چيزى كه از پيش فرستاده اى (و براى فردايت ذخيره كرده اى) و افسرده باشى به چيزى كه جا گذاشته اى (در دنيا براى آخرت بجا نياورده اى) و انديشه ات براى پس از مرگ باشد (زيرا شادى وقتى بجا است كه نعمت ناياب را به دست آورى، و افسردگى جایى روا است كه سود در دست را از دست بدهى).
ترجمه و شرح نهج البلاغه (فیض الاسلام)