نامه بیست و نهم:

 

از نامه‏ هاى آن حضرت عليه السلام است به اهل بصره:

 

(كه آنان را اميدوار ساخته كه از كردار زشتشان گذشته و از سرباز زدن بيمشان داده):

 

(1) و (بر اثر پيروى گمراهان) از پراكندگى ريسمان (شكستن عهد و پيمان) و دشمنى و مخالفتتان (كارهاى ناشايسته) بود آنچه كه از آن نادان نبوديد، پس از گناهكار شما گذشتم، و شمشير از گريخته شما برداشتم، و رو آورنده (بازگشت كننده) شما را پذيرفتم، ولى از اين پس اگر تباهكاری ها و انديشه‏ هاى نادرست برخلاف حق شما را به سوى دشمنى و مخالفت با من راند، آگاه باشيد منم كه اسبان خود را نزديك آورده پالان بر شتر سوارى‏ خويش مى ‏نهم،

 

(2) و اگر مرا به آمدن به سوى خودتان ناچار سازيد با شما چنان كارزارى بر پا نمايم كه جنگ جمل پيش آن مانند ليسيدن ليسنده باشد (ته ديگ را) با وجود اينكه آگاهم بر فضيلت و بزرگى آنكه از شما پيروى كرده، و حق آنكه (شما را به مخالفت نكردن با من) پند داده، در حالى كه از تهمت زده شده به بى ‏گناه و از پيمان شكن به وفاء كننده تجاوز نمى ‏كنم (هنگام جنگ حق و باطل را مخلوط نكرده، بلكه مى ‏دانم چه كسی را بايد كشت و چه كسی را رها نمود، و كدام يك را به كيفر رساند و كه را پاداش داد).

 

ترجمه و شرح نهج البلاغه (فیض الاسلام)