نامه نوزدهم:
از نامه هاى آن حضرت عليه السلام است به بعض اشخاصى كه از جانب آن بزرگوار حاكم و فرمانروا بودند:
(درباره مماشات با رعيت هايى كه مشرك بوده و از آنجا كم شكايت نموده بودند):
(1) پس از ستايش خدا و درود بر پيغمبر اكرم، كشاورزان (داراى آب و زمين) شهرى كه تو در آن حكمفرما هستى از درشتى و سخت دلى و خوار داشتن و ستمگرى تو شكايت نموده اند (از رفتارت مرا آگاه ساخته اند) و من (در شكايت ايشان) انديشه نمودم آنان را شايسته نزديك شدن تو (اكرام و مهربانى زياده) نديدم به جهت آنكه مشرك هستند (گفته اند: آنها آتش پرست بوده اند) و نه در خور دور شدن و ستم كردن به جهت آنكه (با مسلمانان) پيمان بسته اند (جزيه مى دهند و در پناه اسلامند)
(2) پس با ايشان مهربانى آميخته با سختى را شعار خود قرار ده، و با آنها بين سخت دلى و مهربانى رفتار كن (گاهى سخت و گاهى مهربان باش) و بر ايشان در هم كن بين نزديك گردانيدن و زياده نزديك گردانيدن و دور ساختن و بسيار دور ساختن (حد اعتدال را از دست مده) اگر خدا بخواهد.
ترجمه و شرح نهج البلاغه (فیض الاسلام)