نامه پانزدهم:
امام عليه السلام هنگام برخورد با دشمن و آمادگى به جنگ (با خداوند مناجات و راز و نياز نموده و از او يارى خواسته چنين) مى گفت:
(1) خدايا به سوى تو دل ها (ى ما) گشوده گشته، و گردن ها (مان) كشيده شده، و چشم ها (مان) باز مانده، و پاها (مان) به راه افتاده، و بدن ها (مان) نزار گرديده است (از غير تو چشم پوشيده و در اطاعت و بندگی ات از همه چيز گذشته ايم، پس ما را يارى فرما تا رضا و خوشنودى تو را به دست آوريم).
(2) خدايا (با رفتن پيغمبرت از بين ما) دشمنى پنهان آشكار گشت، و ديگ هاى كينه ها به جوش آمد.
(3) خدايا از نبودن پيغمبرمان و بسيارى دشمنان و پراكندگى خواهش ها و انديشه هامان به تو شكايت مى كنيم (رنجش خود را از اين مردم به تو اظهار مى نماييم تا آنان را به كيفر رسانى، پس از اين رو از تو درخواست مى كنيم آنچه را كه حضرت شعيب بر اثر بدرفتارى امت از تو درخواست نمود و گفت «در قرآن كريم س 7 ى 89 است»: ربنا افتح بيننا و بين قومنا بالحق و أنت خير الفاتحين؛ يعنى) پروردگار ما بين ما و دشمنانمان به حق حكم فرما (حق و راستى را بين ما نمايان ساز تا ايشان بفهمند كدام يك بر حق مى باشيم) و تو بهترين حكم كنندگان هستى (كه حق را نمايان مى سازى).
ترجمه و شرح نهج البلاغه (فیض الاسلام)