نامه هفتاد و هفتم:
و نیز از وصيت هاى آن حضرت عليه السلام است به عبدالله ابن عباس هنگامی كه او را به سوى خوارج فرستاده تا (براى نادرستى انديشه و گفتارشان) حجت و برهان آورد:
(و در آن او را از استدلال به قرآن نهى فرموده):
(1) با ايشان به قرآن مناظره مكن (از قرآن دليل نياور) زيرا قرآن احتمالات و توجيهات بسيار (از تأويل و تفسير و مراد باطنى و ظاهرى) در بر دارد (يكى از آنها را تو) می گویى و (يكى از آنها را ايشان) مى گويند (پس مباحثه دراز مى گردد) بلكه با آنان به سنت (فرمايش هاى پيغمبر اكرم مانند اينكه فرمود: حربك يا على حربى؛ يعنى اى على جنگ با تو جنگ با من است. و فرمايش ديگرش: على مع الحق و الحق مع على يدور معه حيثما دار؛ يعنى على با حق است و حق با على هر جا على دور زند و برود حق با او دور مى زند؛ يعنى على عليه السلام هر چه بگويد و بكند از روى حق و درستى است) احتجاج كن و دليل آور، زيرا آنها هرگز از استدلال به سنت گريزگاهى نمى يابند (چاره اى ندارند جز آنكه راستى و درستى اين گفتار را بپذيرند).
ترجمه و شرح نهج البلاغه (فیض الاسلام)