نامه شصتم:

 

از نامه‏ هاى آن حضرت عليه السلام است به حكمرانانى كه (در راه لشگر قرار گرفته، و) لشگر از زمين هاى آنها مى ‏گذرد (كه درباره آنها و رعيت سفارش مى ‏نمايد):

 

(1) از بنده خدا على اميرالمؤمنين به باج گيران و حكمرانان شهرهايى كه لشگر از (زمين هاى) آن عبور می كند:

 

پس از حمد خدا و درود بر پيغمبر اكرم، من لشگرى را كه به (زمين هاى) شما عبور خواهند كرد به خواست خدا روانه نمودم، و آنها را به آنچه خدا بر ايشان واجب گردانيده از آزار و بدى نرساندن (به مردم) سفارش نمودم، و من نزد شما و اهل ذمه (جزيه دهندگان كه در پناه) شما (هستند) درباره زيان رساندن لشگر مبرى هستم (زيرا ايشان را از زيان رساندن منع نمودم و شما را آگاه ساختم كه مگذاريد به رعيت زيان رسانند و به مال و كشتشان دست دراز كنند) مگر کسی که گرسنه و بيچاره باشد و براى سير شدنش راهى (به جز برداشتن مال رعيت به اندازه ‏اى كه خود يا اسبش كه در حكم او است سير شوند) نيابد (كه چنين زيانى روا است)

 

(2) پس دور كنيد و به كيفر رسانيد سپاهى را كه (گرسنه و بيچاره نيست، و) براى ستمگرى (به مال مردم) دست درازى می كند، و بى ‏خردانتان را از جلوگيرى و تعرض به ايشان در آنچه اجازه دادم باز داريد (تا فتنه و آشوب برپا نشود) و من پشت سر سپاه هستم، پس به من خبر دهيد ستم هايى را كه از ايشان به شما رسيده، و سختى را كه از روش آنها به شما رو آورده و نتوانستيد جلوگيرى نمایيد مگر به يارى خدا و به مراجعه به من، پس من به كمك و خواست خدا آن را اصلاح خواهم كرد (به شكايات شما رسيدگى نموده ظلم و ستم آنها را دور مى ‏گردانم).

 

ترجمه و شرح نهج البلاغه (فیض الاسلام)