نامه پنجاه و هفتم:

 

از نامه‏ هاى آن حضرت عليه السلام است به اهل كوفه هنگام حركت از مدينه به بصره (به جنگ اصحاب جمل، كه در آن از ايشان كمك خواسته):

 

(1) پس از حمد خدا و درود بر پيغمبر اكرم، من از جاى قبيله خود (از مدينه به زم بصره) بيرون آمدم در حالی كه (نزد کسی که با حقيقت آشنا نبوده امام زمانش را نمى ‏شناسد) يا ستمگرم يا ستمديده، و يا گردن كش و يا رنج برده،

 

(2) و (در هر دو صورت) من خدا را به ياد کسی که اين نامه‏ ام به او مى ‏رسد مى ‏آورم تا زود نزدم آيد، اگر (دانست كه در اين كار) روشم درست بود كمكم نمايد، و اگر كردارم را درست ندانست بازگشت به درستى و خوشنودى ايشان را از من بخواهد (بنابراين كسى نبايد بهانه گرفته از خانه بيرون نيايد، بلكه بايد خدا را در نظر داشت و از خانه بيرون آمد و مظلوم را كمك و ظالم را نهى از منكر نمود، بله اگر نتوانست ظالم و مظلوم را تشخيص دهد ايشان را به حال خود گذارد كه در اين صورت عذر نادانى او پذيرفته است).

 

ترجمه و شرح نهج البلاغه (فیض الاسلام)