نامه چهل و ششم:
از نامه هاى آن حضرت عليه السلام است به يكى از كارگردانان خود (كه در آن مدارا و خوش رفتارى با رعيت و سختگيرى در هنگام مقتضى را به او امر مى فرمايد):
(1) پس از ستايش خدا و درود بر پيغمبر اكرم، تو از كسانى هستى كه من براى نگاهداشتن دين به آنان يارى مى جويم، و سركشى گناهكار را فرو مى نشانم، و زبانك (مرز) ترسناك راه دشمن را مى بندم (مرز را به گوشتى كه نزديك گلوى شخص است و آن را زبانك مى نامند تشبيه فرموده كه چون گرفته شود نفس قطع گردد) پس در كارى كه تو را اندوهناك سازد از خدا يارى بجو، و (با رعيت در كارها) سختى و درشتى را با مقدارى نرمى و هموارى بياميز (تا اگر خواستى به آسانى دلش را به دست آورى بتوانى) و مدارا و مهربانى كن هنگامی كه مدارا شايسته تر باشد، و به سختى و درشتى بپرداز آنگاه كه از تو جز سختگيرى پيش نمى رود،
(2) و براى رعيت بالت را فرود آور، و رويت را بگشا، و پهلويت را نرم كن (مهربان و هموار و خوشخو باش) و در نگريستن به گوشه چشم و خيره نگاه كردن و اشاره نمودن و درود گفتن بين ايشان يكسان رفتار كن (يكى را بر ديگرى امتياز مده) تا بزرگان در ستم كردن تو طمع و آز ننمايند (در صدد دشمنى با تو بر نيايند) و زيردستان از دادگرى تو نوميد نشوند، و درود بر شايسته آن.
ترجمه و شرح نهج البلاغه (فیض الاسلام)