دعای سی و پنجم: «دُعَاؤُهُ فِی الرِّضَا بِالْقَضَاءِ»
- دعاى آن حضرت درباره رضا به قضاى خدا -
(وَ كَانَ مِنْ دُعَائِهِ عَلَیهِ السَّلَامُ فِی الرِّضَا إِذَا نَظَرَ إِلَى أَصْحَابِ الدُّنْیا:)
دعاى سى و پنجم از دعاهاى امام علیه السّلام است در رضا و خوشنودى (به آنچه داشت) هنگامی که به دنیاداران (ثروتمندان) نگاه می كرد:
(1) الْحَمْدُ لِلَّهِ رِضًى بِحُكْمِ اللهِ، شَهِدْتُ أَنَّ اللهَ قَسَمَ مَعَایشَ عِبَادِهِ بِالْعَدْلِ، وَ أَخَذَ عَلَى جَمِیعِ خَلْقِهِ بِالْفَضْلِ
سپاس خدا را است براى رضا و خوشنودى به قضا و قدر خدا (در آنچه خواسته) گواهى می دهم كه خدا معیشت ها و چیزهایى كه زندگى بندگانش به آنها وابسته است را به عدل و درستى (بى افراط و تفریط) قسمت نموده (هر كه را به فراخور او روزى داده، اشاره به فرمایش خداى تعالى «سوره زخرف، آیه 32»: نَحْنُ قَسَمْنا بَینَهُمْ مَعیشَتَهُمْ فِى الْحَیوةِ الدُّنْیا؛ یعنى ما معیشت ایشان را در زندگانى دنیا میانشان تقسیم كرده ایم. در حدیث قدسى است: و برخى از بندگان من كسى است كه جز فقر و بى چیزى صلاح او نیست، اگر او را غنى و توانگر كنم توانگرى تباهش می سازد، و برخى از بندگانم كسى است كه جز توانگرى صلاح او نمی باشد، اگر او را فقیر نمایم فقر تباهش گرداند. بنابراین توانگر كردن كسى را كه جز بى چیزى صلاح نیست افراط و بى چیز نمودن آن را كه جز توانگرى صلاح نمی باشد تفریط خواهد بود، و عدل آنست كه اصلاح هر یك از آنها به آن باشد) و با همه آفریدگانش با فضل و احسان (بر ایشان) رفتار نموده.
(2) اللَّهُمَّ صَلِّ عَلَى مُحَمَّدٍ وَ آلِهِ، وَ لَا تَفْتِنِّی بِمَا أَعْطَیتَهُمْ، وَ لَا تَفْتِنْهُمْ بِمَا مَنَعْتَنِی فَأَحْسُدَ خَلْقَكَ، وَ أَغْمَطَ حُكْمَكَ.
بار خدایا بر محمّد و آل او درود فرست، و مرا بر اثر آنچه (دارایى كه) به ایشان (ثروتمندان) داده اى پریشان مگردان كه بر آفریدگانت رشگ برده و قضا و قدر تو را خوار شمارم، و آنان را بر اثر آنچه (كالاى دنیا كه) از من باز داشته اى گرفتار مكن (به اینكه كبر و سرفرازى نموده مرا پست بینند و از این راه گناهكار شوند).
(3) اللَّهُمَّ صَلِّ عَلَى مُحَمَّدٍ وَ آلِهِ، وَ طَیبْ بِقَضَائِكَ نَفْسِی، وَ وَسِّعْ بِمَوَاقِعِ حُكْمِكَ صَدْرِی، وَ هَبْ لِی الثِّقَةَ لِأُقِرَّ مَعَهَا به آن قَضَاءَكَ لَمْ یجْرِ إِلَّا بِالْخِیرَةِ، وَ اجْعَلْ شُكْرِی لَكَ عَلَى مَا زَوَیتَ عَنِّی أَوْفَرَ مِنْ شُكْرِی إِیاكَ عَلَى مَا خَوَّلْتَنِی.
بار خدایا بر محمّد و آل او درود فرست، و مرا به قضا و قدر خود دلخوش گردان، و سینه ام را در چیزهایی كه مقدّر نموده اى فراخ كن (مرا از آنها شاد و خوشنود فرما) و اعتماد و تكیه گاهى به من ببخش تا با آن اقرار كنم كه قضاء و قدر تو جز به نیكى روان نگشته، و شكر و سپاس مرا براى خود بر آنچه از من باز داشته اى از شكرم تو را بر آنچه به من بخشیده اى كامل تر قرار ده (زیرا آنچه كه از او باز داشته صلاحش در آن بوده و اگر باز نمی داشت به او زیان رسیده و تباه می گشت، چنان‌كه در حدیث قدسى بیان شد، و دفع ضرر و زیان مهم تر از جلب نفع و سود است، بنابراین لازم است كه شكر بر مهم تر كامل تر باشد).
(4) وَ اعْصِمْنِی مِنْ أَنْ أَظُنَّ بِذِی عَدَمٍ خَسَاسَةً، أَوْ أَظُنَّ بِصَاحِبِ ثَرْوَةٍ فَضْلًا، فَإِنَّ الشَّرِیفَ مَنْ شَرَّفَتْهُ طَاعَتُكَ، وَ الْعَزِیزَ مَنْ أَعَزَّتْهُ عِبَادَتُكَ.
و مرا نگهدار از اینكه به فقیرى، پستى و به صاحب ثروتى، برترى گمان برم، زیرا شریف و بزرگوار كسى است كه طاعت و پیروى تو او را شریف گردانیده، و عزیز و گرامى كسى است كه عبادت و بندگیت او را عزیز نموده است.
(5) فَصَلِّ عَلَى مُحَمَّدٍ وَ آلِهِ، وَ مَتِّعْنَا بِثَرْوَةٍ لَا تَنْفَدُ، وَ أَیدْنَا بِعِزٍّ لَا یفْقَدُ، وَ اسْرَحْنَا فِی مُلْكِ الْأَبَدِ، إِنَّكَ الْوَاحِدُ الْأَحَدُ الصَّمَدُ، الَّذِی لَمْ تَلِدْ وَ لَمْ تُولَدْ وَ لَمْ یكُنْ لَكَ كُفُواً أَحَدٌ.
پس بر محمّد و آل او درود فرست، و به ما ببخش ثروت و دارایى (احسان و نیكیت) را كه فانى و نیست نمی گردد، و ما را به عزّت و بزرگى كه از دست نمی رود (توفیق عبادت و بندگى) تایید و كمك فرما، و در پادشاهى جاودان (بهشت) روانه ساز، زیرا تو یگانه یكتاى همیشه اى كه فرزند ندارى و فرزند كسى نمی باشى و هیچكس مانند و همتاى تو نبوده است.
ترجمه و شرح صحیفه کامله سجادیه (فیض الاسلام)