دعای بیست و سوم: «دُعَاؤُهُ بِالْعَافِیةِ»
- دعاى آن حضرت براى تندرستى -
(وَ كَانَ مِنْ دُعَائِهِ عَلَیهِ السَّلَامُ إِذَا سَأَلَ اللَّهَ الْعَافِیةَ وَ شُكْرَهَا:)
دعاى بیست و سوم از دعاهاى امام علیه السّلام است هنگامی كه تندرستى و سپاس بر آن را از خدا درخواست می نمود:
(1) اللَّهُمَّ صَلِّ عَلَى مُحَمَّدٍ وَ آلِهِ، وَ أَلْبِسْنِی عَافِیتَكَ، وَ جَلِّلْنِی عَافِیتَكَ، وَ حَصِّنِّی بِعَافِیتِكَ، وَ أَكْرِمْنِی بِعَافِیتِكَ، وَ أَغْنِنِی بِعَافِیتِكَ، وَ تَصَدَّقْ عَلَی بِعَافِیتِكَ، وَ هَبْ لِی عَافِیتَكَ وَ أَفْرِشْنِی عَافِیتَكَ، وَ أَصْلِحْ لِی عَافِیتَكَ، وَ لَا تُفَرِّقْ بَینِی وَ بَینَ عَافِیتِكَ فِی الدُّنْیا وَ الْآخِرَةِ.
بار خدایا بر محمّد و آل او درود فرست، و تندرستی ات را بر من بپوشان، و مرا به تندرستی ات فرو بر، و به تندرستی ات نگاهدار، و به تندرستی ات گرامى ام فرما، و به تندرستی ات بى نیازم گردان، و تندرستی ات را به من عطا كن، و تندرستی ات را به من ببخش، و تندرستی ات را برایم بگستران، و تندرستی ات را به من شایسته نما، و میان من و تندرستی ات در دنیا و آخرت جدایى مینداز.
(2) اللَّهُمَّ صَلِّ عَلَى مُحَمَّدٍ وَ آلِهِ، وَ عَافِنِی عَافِیةً كَافِیةً شَافِیةً عَالِیةً نَامِیةً، عَافِیةً تُوَلِّدُ فِی بَدَنِی الْعَافِیةَ، عَافِیةَ الدُّنْیا وَ الْآخِرَةِ.
بار خدایا بر محمّد و آل او درود فرست، و مرا تندرستى ده تندرستى كه (از پزشكان یا از درخواست) بى نیاز كننده و (بیماری هاى ظاهرى و باطنى را) بهبودى دهنده و بالاتر و برتر (از بیماری ها به طوری كه بر هر مرض تسلط داشته) و افزون شنونده باشد، تندرستى كه در تنم تندرستى دنیا و آخرت بیاورد.
(3) وَ امْنُنْ عَلَی بِالصِّحَّةِ وَ الْأَمْنِ وَ السَّلَامَةِ فِی دِینِی وَ بَدَنِی، وَ الْبَصِیرَةِ فِی قَلْبِی، وَ النَّفَاذِ فِی أُمُورِی، وَ الْخَشْیةِ لَكَ، وَ الْخَوْفِ مِنْكَ، وَ الْقُوَّةِ عَلَى مَا أَمَرْتَنِی بِهِ مِنْ طَاعَتِكَ، وَ الِاجْتِنَابِ لِمَا نَهَیتَنِی عَنْهُ مِنْ مَعْصِیتِكَ.
و بر من منّت گزار به تندرستى و ایمنى (از هر پیشامدى) و سلامتى و رهایی (از هر آفت و بلایى) در دین و بدنم، و بینایى در دلم، و پیشرفت در كارهایم، و ترس براى تو، و بیم از تو، و توانایی بر طاعت و فرمانبریت كه مرا به آن امر فرموده اى، و دورى گزیدن از معصیت و نافرمانیت كه مرا از آن بازداشته اى.
(4) اللَّهُمَّ وَ امْنُنْ عَلَی بِالْحَجِّ وَ الْعُمْرَةِ، وَ زِیارَةِ قَبْرِ رَسُولِكَ، صَلَواتُكَ عَلَیهِ وَ رَحْمَتُكَ وَ بَرَكَاتُكَ عَلَیهِ وَ عَلَى آلِهِ، وَ آلِ رَسُولِكَ عَلَیهِمُ السَّلَامُ أَبَداً مَا أَبْقَیتَنِی فِی عَامِی هَذَا وَ فِی كُلِّ عَامٍ، وَ اجْعَلْ ذَلِكَ مَقْبُولًا مَشْكُوراً، مَذْكُوراً لَدَیكَ، مَذْخُوراً عِنْدَكَ.
بار خدایا بر من منّت گزار به حج (قصد بیت الله در وقت مخصوص با شرایط مخصوصه) و عمره (زیارت بیت الله با عمل مخصوص، رسول خدا صلّى الله علیه و آله فرموده: پاداش حج بهشت است، و عمره كفّاره و نابودكننده هر گناهى است) و زیارت قبر پیغمبرت، درودهاى تو بر او و رحمت و بركات و نیكی هایت بر او و بر آل او باد (رسول خدا صلّى الله علیه و آله فرموده: هر كه براى حج به مكّه آید و «قبر» مرا در مدینه زیارت نكند روز قیامت از او دورى می كنم، و هر كه به زیارت من بیاید شفاعتم براى او واجب گردد و هر كه را شفاعت من واجب شود بهشت بر او واجب می گردد، و حضرت امام حسین علیه السّلام از رسول خدا صلّى الله علیه و آله پرسید: اى پدر چیست براى کسی که تو را زیارت كند؟ رسول خدا صلّى الله علیه و آله فرمود: پسرم هر كه مرا در حال حیات یا پس از مردن زیارت كند، یا پدرت یا برادرت یا تو را زیارت نماید، حقّى است بر من كه روز قیامت او را زیارت نمایم و از گناهانش برهانم) و زیارت (قبور) آل پیغمبرت، بر ایشان درود باد، همیشه تا هنگامی كه مرا زنده دارى در این سال و در هر سال (زید شحّام گفته به حضرت صادق علیه السّلام گفتم: چیست براى کسی که رسول خدا صلّى الله علیه و آله را زیارت كند؟ فرمود: مانند كسى است كه خداى عزّ و جلّ را در بالاى عرش خود زیارت نماید، گفت گفتم: چیست براى کسی که یكى از شما «ائمّه معصومین» را زیارت نماید؟ فرمود: مانند كسى است كه رسول خدا صلّى الله علیه و آله را زیارت كند) و آن حج و عمره و زیارت قبور پیغمبر و آل او را پذیرفته و پسندیده و در نظر داشته و اندوخته نزد خود (براى روز رستاخیزم) قرار ده.
(5) وَ أَنْطِقْ بِحَمْدِكَ وَ شُكْرِكَ وَ ذِكْرِكَ وَ حُسْنِ الثَّنَاءِ عَلَیكَ لِسَانِی، وَ اشْرَحْ لِمَرَاشِدِ دِینِكَ قَلْبِی.
و زبانم را به حمد و سپاس و یاد و ستایش نیك بر خود گویا كن (توفیق عطا فرما) و دلم را براى مقاصد دینت بگشا (قابل و آماده ساز).
(6) وَ أَعِذْنِی وَ ذُرِّیتِی مِنَ الشَّیطَانِ الرَّجِیمِ، وَ مِنْ شَرِّ السَّامَّةِ وَ الْهَامَّةِ و الْعَامَّةِ وَ اللَّامَّةِ، وَ مِنْ شَرِّ كُلِّ شَیطَانٍ مَرِیدٍ، وَ مِنْ شَرِّ كُلِّ سُلْطَانٍ عَنِیدٍ، وَ مِنْ شَرِّ كُلِّ مُتْرَفٍ حَفِیدٍ، وَ مِنْ شَرِّ كُلِّ ضَعِیفٍ وَ شَدِیدٍ، وَ مِنْ شَرِّ كُلِّ شَرِیفٍ وَ وَضِیعٍ، وَ مِنْ شَرِّ كُلِّ صَغِیرٍ وَ كَبِیرٍ، وَ مِنْ شَرِّ كُلِّ قَرِیبٍ وَ بَعِیدٍ، وَ مِنْ شَرِّ كُلِّ مَنْ نَصَبَ لِرَسُولِكَ وَ لِأَهْلِ بَیتِهِ حَرْباً مِنَ الْجِنِّ وَ الْإِنْسِ، وَ مِنْ شَرِّ كُلِّ دَابَّةٍ أَنْتَ آخِذٌ بِناصِیتِها، إِنَّكَ عَلى صِراطٍ مُسْتَقِیمٍ.
و من و فرزندانم را از شیطان رانده شده (از رحمت) و از شر و بدى جانور زهردار نكشنده (مانند زنبور و كژدم) و جانور زهردار كشنده (مانند مار) و همه جانوران و چشم زخم، و از شر هر شیطان سركشى (تباهكاران و گمراه كنندگان) و از شر هر پادشاه ستمگرى، و از شر هر فرو رفته در ناز و نعمت كه خدمتگزارانش او را تعظیم نموده فرمان هایش را زود انجام می دهند، و از شر (گفتار و كردار) هر ناتوان و توانایی، و از شر هر بزرگوار و پستى، و از شر هر خرد و بزرگى، و از شر هر نزدیك و دورى (خویشان و بیگانگان) و از شر هر كه از جن و انس براى پیغمبرت و خاندانش (حضرت زهرا و ائمّه اطهار علیهم السّلام) جنگى (دشمنى) بر پا كرده و آشكار ساخته، و از شر هر حیوان كه تو موى جلو سر آنها را گیرنده اى (بر آنها تسلط دارى) پناه ده، زیرا تو بر راه عدل و راستى (پس کسی که به تو پناه برد تباه نمی گردد، و کسی که ستم كند از چنگ تو نمی رهد).
(7) اللَّهُمَّ صَلِّ عَلَى مُحَمَّدٍ وَ آلِهِ، وَ مَنْ أَرَادَنِی بِسُوءٍ فَاصْرِفْهُ عَنِّی، وَ ادْحَرْ عَنِّی مَكْرَهُ، وَ ادْرَأْ عَنِّی شَرَّهُ، وَ رُدَّ كَیدَهُ فِی نَحْرِهِ.
بار خدایا بر محمّد و آل او درود فرست، و هر كه را درباره من آهنگ بدى نماید از من بازگردان، و مكرش (آشكار نمودن خلاف پنهان) را از من دور ساز، و بدى او را از من دفع نما، و مكرش را در گردنش (به خود او) باز گردان.
(8) وَ اجْعَلْ بَینَ یدَیهِ سُدّاً حَتَّى تُعْمِی عَنِّی بَصَرَهُ، وَ تُصِمَّ عَنْ ذِكْرِی سَمْعَهُ، وَ تُقْفِلَ دُونَ إِخْطَارِی قَلْبَهُ، وَ تُخْرِسَ عَنِّی لِسَانَهُ، وَ تَقْمَعَ رَأْسَهُ، وَ تُذِلَّ عِزَّهُ، وَ تَكْسُرَ جَبَرُوتَهُ، وَ تُذِلَّ رَقَبَتَهُ، وَ تَفْسَخَ كِبْرَهُ، وَ تُؤْمِنَنِی مِنْ جَمِیعِ ضَرِّهِ وَ شَرِّهِ وَ غَمْزِهِ وَ هَمْزِهِ وَ لَمْزِهِ وَ حَسَدِهِ وَ عَدَاوَتِهِ وَ حَبَائِلِهِ وَ مَصَایدِهِ وَ رَجِلِهِ وَ خَیلِهِ، إِنَّكَ عَزِیزٌ قَدِیرٌ.
و سدّى (حائلى) برابرش قرار ده تا چشمش را از (دیدن) من كور و گوشش را از شنیدن من كر سازى، و دلش را هنگام یاد من قفل زنى (مانع شوى كه به یاد من آید) و زبانش را (از گفتگوى) درباره من لال گردانى، و سرش را بكوبى (او را پست نمایى) و ارجمندیش را خوار كنى، و بزرگیش را درهم شكنى، و بر گردنش طوق خوارى بیاویزى، و سرفرازیش را بر هم زنى، و مرا از همه زیان و بدى و طعنه (زشتى گفتن) و غیبت (پشت سر سخن بیان كردن) و عیب جویى و رشك بردن و دشمنى و بندها و دام ها و پیادگان و سواران (یاران و همراهان و پیروان) او ایمن فرما، زیرا تو (به هر چیز) غالب و قادرى (كسى تو را جلوگیرى نمی تواند، و چیزى تو را ناتوان نمی نماید).
ترجمه و شرح صحیفه کامله سجادیه (فیض الاسلام)