دعای هجدهم: «دُعَاؤُهُ فِی الْمَحْذُورَاتِ»
- دعاى آن حضرت در دفع بلاها و سختی‌ها -
(وَ كَانَ مِنْ دُعَائِهِ عَلَیهِ السَّلَامُ إِذَا دُفِعَ عَنْهُ مَا یحْذَرُ، أَوْ عُجِّلَ لَهُ مَطْلَبُهُ:)
دعاى هجدهم از دعاهاى امام علیه السّلام است هرگاه از آن حضرت دور می شد چیزى (گرفتارى یا پیشامد بدى) كه از آن می ترسید، یا خواسته او زود روا می گشت:
(1) اللَّهُمَّ لَكَ الْحَمْدُ عَلَى حُسْنِ قَضَائِكَ، وَ بِمَا صَرَفْتَ عَنِّی مِنْ بَلَائِكَ، فَلَا تَجْعَلْ حَظِّی مِنْ رَحْمَتِكَ مَا عَجَّلْتَ لِی مِنْ عَافِیتِكَ فَأَكُونَ قَدْ شَقِیتُ بِمَا أَحْبَبْتُ وَ سَعِدَ غَیرِی بِمَا كَرِهْتُ.
بار خدایا سپاس تو را بر نیكویى آنچه مقدّر نموده اى، و به آفت و بدى كه از من دور ساختى، پس بهره مرا از رحمت خود (تنها) تندرستى كه اكنون بخشیده اى قرار مده كه (در آخرت) بدبخت شوم به سبب آنچه دوست دارم و دیگرى به سبب آنچه (در دنیا) پسند من نیست خوشبخت شود (مقصود اینست كه عافیت از آفت و بدى كه در دنیا نصیب می شود موجب نومیدى از پاداش صبر بر بلاء در آخرت نگردد، از این رو خواسته می شود كه بهره از رحمت تنها عافیت در دنیا نباشد كه در آخرت از پاداش صبركنندگان بر بلایى بى بهره باشد، حضرت امام محمّد باقر علیه السّلام فرموده: گرفتارترین مردم به بلاء پیغمبرانند، پس از آن اوصیاء، پس از آن نیكان و كسانى كه از دیگران برترند. حضرت امام جعفر صادق علیه السّلام فرموده: خدا را در زمین بندگانى است از بندگان برگزیده او، تحفه و ارمغانى از آسمان به زمین نمی آید جز آنكه آن را از آنها به دیگرى بازگرداند، و بلاء و گرفتارى نمی رسد جز آنكه آن را با آنان متوجّه می گرداند، و هم آن حضرت فرموده: اگر مؤمن چیزى را كه در پاداش از مصائب و گرفتاری ها براى او است می دانست، آرزو می كرد كه او را با قیچی ها ببرّند).
(2) وَ إِنْ یكُنْ مَا ظَلِلْتُ فِیهِ أَوْ بِتُّ فِیهِ مِنْ هَذِهِ الْعَافِیةِ بَینَ یدَی بَلَاءٍ لَا ینْقَطِعُ وَ وِزْرٍ لَا یرْتَفِعُ فَقَدِّمْ لِی مَا أَخَّرْتَ، وَ أَخِّرْ عَنِّی مَا قَدَّمْتَ.
و اگر این تندرستى كه روز را در آن به شب رسانده یا شب را به روز برده ام در جلو من (آخرت) بلاء و گرفتارى همیشگى و بار سنگینى باشد كه برطرف نشود پس آنچه (گرفتارى آخرت) كه برایم پس انداخته اى پیش انداز، و آنچه (عافیت در دنیا) كه پیش انداخته اى پس انداز.
(3) فَغَیرُ كَثِیرٍ مَا عَاقِبَتُهُ الْفَنَاءُ، وَ غَیرُ قَلِیلٍ مَا عَاقِبَتُهُ الْبَقَاءُ، وَ صَلِّ عَلَى مُحَمَّدٍ وَ آلِهِ.
زیرا چیزى (خوشى) كه پایانش نیستى است اندك است (هر چند در نظر بسیار آید) و چیزى (سودى) كه پایانش همیشگى است بسیار است (هر چند آن را كم بینند) و بر محمّد و آل او درود فرست.
ترجمه و شرح صحیفه کامله سجادیه (فیض الاسلام)