دعای پانزدهم: «دُعَاؤُهُ عِنْدَ الْمَرَضِ»
- دعاى آن حضرت هنگام بيمارى -
(وَ كَانَ مِنْ دُعَائِهِ عَلَیهِ السَّلَامُ إِذَا مَرِضَ أَوْ نَزَلَ بِهِ كَرْبٌ أَوْ بَلِیةٌ:)
دعاى پانزدهم از دعاهاى امام علیه السّلام است هنگامی كه بیمار می شد یا اندوه و یا گرفتارى به آن حضرت رو می آورد:
(1) اللَّهُمَّ لَكَ الْحَمْدُ عَلَى مَا لَمْ أَزَلْ أَتَصَرَّفُ فِیهِ مِنْ سَلَامَةِ بَدَنِی، وَ لَكَ الْحَمْدُ عَلَى مَا أَحْدَثْتَ بِی مِنْ عِلَّةٍ فِی جَسَدِی
بار خدایا تو را سپاس بر تندرستى تن من كه (پیش از این) همیشه در آن به سر می بردم، و تو را سپاس بر بیمارى كه (اینك) در بدنم پدید آورده اى.
(2) فَمَا أَدْرِی، یا إِلَهِی، أَی الْحَالَینِ أَحَقُّ بِالشُّكْرِ لَكَ، وَ أَی الْوَقْتَینِ أَوْلَى بِالْحَمْدِ لَكَ
پس نمی دانم، اى خداى من، كدام یك از این دو حالت (تندرستى و بیمارى) به سپاسگزارى تو شایسته تر و كدام یك از این دو هنگام براى ستایش تو سزاوارتر است.
(3) أَ وَقْتُ الصِّحَّةِ الَّتِی هَنَّأْتَنِی فِیهَا طَیبَاتِ رِزْقِكَ، وَ نَشَّطْتَنِی بِهَا لِابْتِغَاءِ مَرْضَاتِكَ وَ فَضْلِكَ، وَ قَوَّیتَنِی مَعَهَا عَلَى مَا وَفَّقْتَنِی لَهُ مِنْ طَاعَتِكَ
آیا هنگام تندرستى كه در آن روزی هاى پاكیزه ات را به من گوارا ساخته و براى درخواست خوشنودى و احسانت شادمانى بخشیده و با آن بر طاعت خویش توفیقم داده توانایم كرده بودى؟
(4) أَمْ وَقْتُ الْعِلَّةِ الَّتِی مَحَّصْتَنِی بِهَا، وَ النِّعَمِ الَّتِی أَتْحَفْتَنِی بِهَا، تَخْفِیفاً لِمَا ثَقُلَ بِهِ عَلَی ظَهْرِی مِنَ الْخَطِیئَاتِ، وَ تَطْهِیراً لِمَا انْغَمَسْتُ فِیهِ مِنَ السَّیئَاتِ، وَ تَنْبِیهاً لِتَنَاوُلِ التَّوْبَةِ، وَ تَذْكِیراً لِمَحْوِ الْحَوْبَةِ بِقَدِیمِ النِّعْمَةِ
یا هنگام بیمارى كه مرا با آن (از گناهان) رهانیدى و هنگام نعمت ها (دردها)یى كه آنها را به من ارمغان دادى تا گناهانى را كه پشت مرا سنگین كرده سبك نماید، و از بدی هایى كه در آن فرو رفته ام پاكم سازد، و براى فرا گرفتن توبه آگاه نمودن و براى از بین بردن گناه به نعمت پیشین (تندرستى) یادآورى باشد؟
(5) وَ فِی خِلَالِ ذَلِكَ مَا كَتَبَ لِی الْكَاتِبَانِ مِنْ زَكِی الْأَعْمَالِ، مَا لَا قَلْبٌ فَكَّرَ فِیهِ، وَ لَا لِسَانٌ نَطَقَ بِهِ، وَ لَا جَارِحَةٌ تَكَلَّفَتْهُ، بَلْ إِفْضَالًا مِنْكَ عَلَی، وَ إِحْسَاناً مِنْ صَنِیعِكَ إِلَی.
در حالی كه در بین آن بیمارى كردارهاى پاكیزه اى است كه دو فرشته نویسنده اعمال برایم نوشته اند، كردارى كه نه دلى در آن اندیشه نموده، و نه زبانى به آن گویا گشته، و نه اندامى (در انجامش) رنج كشیده، بلكه (نیكی هاى نوشته شده در این اوقات) فضل و احسان تو است بر من (رسول خدا صلّى الله علیه و آله فرموده: خداى عزّ و جل به فرشته اى كه به مؤمن موكّل است هنگامی كه بیمار می شود می فرماید: براى او بنویس آنچه را كه در تندرستى براى او می نوشتى، زیرا من او را گرفتار نموده ام، و هم آن حضرت فرموده: درد سر یك شب هر گناهى جز گناهان بزرگ را از بین می برد).
(6) اللَّهُمَّ فَصَلِّ عَلَى مُحَمَّدٍ وَ آلِهِ، وَ حَبِّبْ إِلَی مَا رَضِیتَ لِی، وَ یسِّرْ لِی مَا أَحْلَلْتَ بِی، وَ طَهِّرْنِی مِنْ دَنَسِ مَا أَسْلَفْتُ، وَ امْحُ عَنِّی شَرَّ مَا قَدَّمْتُ، وَ أَوْجِدْنِی حَلَاوَةَ الْعَافِیةِ، وَ أَذِقْنِی بَرْدَ السَّلَامَةِ، وَ اجْعَلْ مَخْرَجِی عَنْ عِلَّتِی إِلَى عَفْوِكَ، وَ مُتَحَوَّلِی عَنْ صَرْعَتِی إِلَى تَجَاوُزِكَ، وَ خَلَاصِی مِنْ كَرْبِی إِلَى رَوْحِكَ، وَ سَلَامَتِی مِنْ هَذِهِ الشِّدَّةِ إِلَى فَرَجِكَ
بار خدایا بر محمّد و آل او درود فرست، و آنچه برایم پسندیده اى (بیمارى یا اندوه و گرفتارى) را محبوب من گردان، و آنچه كه بر من فرود آورده اى برایم آسان فرما، و مرا (در برابر این گرفتارى) از چركى كردارهاى پیش از اینم پاك كن، و اعمال بد پیش از اینم را نابود ساز، و شیرینى تندرستى را برایم پدید آور، و گوارائى سلامتى را به من بچشان، و بیرون شدن از بیماریم را به عفو و بخششت و بازگشت از در افتادنم را به گذشتت و رهایی از اندوهم را به رحمتت و تندرستى ام از این سختى را به گشایشت قرار ده.
(7) إِنَّكَ الْمُتَفَضِّلُ بِالْإِحْسَانِ، الْمُتَطَوِّلُ بِالامْتِنَانِ، الْوَهَّابُ الْكَرِیمُ، ذُو الْجَلالِ وَ الْإِكْرامِ.
زیرا توئى كه بى استحقاق احسان می كنى و نعمت بزرگ می بخشى، و تویى بسیار بخشنده ستوده شده، و تویى داراى عظمت و بزرگى.
ترجمه و شرح صحیفه کامله سجادیه (فیض الاسلام)