بخش دوم

• خلوت خانم سكينه با خداوند متعال

سوال8: بعضى از كتابها مانند «كتاب اَغانى، تأليف ابوالفَرَج اصفهانى و كتاب أعلام النِّساء تأليف عمر كَحّاله» عنوان مى كنند كه خانم سكينه دختر امام حسين(عليه السلام) خواننده، شاعر و اديب بوده و با بسيارى از شاعران، خوانندگان و اديبان مشهور تاريخ ديدار مى كرده است. نظر حضرت عالى درباره اين گونه سخنها چيست؟
پاسخ: باسمه جلت اسمائه؛ درباره اين بانوى گرامى(جانها به فدايش) از پدر ايشان حضرت امام حسين(عليه السلام)روايت شده است كه: «سكينه اغلب اوقات با خداوند متعال خلوت مى كرد و به هيچ چيز ديگر توجه نداشت»(1 ) و اين سخن تمامى ادعاهاى مشابه با موارد مذكور را رد مى كند، هر آنچه در اين باره گفته شده تنها در كتاب اغانى از ابوالفرج اصفهانى آمده است كه او نويسنده اى خبيث از بنى اميه مى باشد و خود كتاب هم درباره لهو و طرب و آواز است.

• فرموده امام حسين(ع) در مورد بندگان نافرمان

سوال9: امام حسين(عليه السلام) مى فرمايد: «خدايا تو مى بينى كه از دست اين بندگان نافرمانت، چه مى كشم»،(2) «عبد» كسى است كه از بندگى شيطان، نجات يافته و نافرمان، آن است كه شيطان را عبادت و بندگى مى كند; حال چگونه است كه امام حسين(عليه السلام)، آنان را هم، بنده خدا مى خواند و هم نافرمان؟
پاسخ: باسمه جلت اسمائه؛ در روايت مذكور، منظور از عِباد(بندگان) كسانى است كه در مالكيت حقيقى خداوند، قرار دارند; مالكيت حقيقى به معناى تسلّط كامل مالك بر مملوك است به گونه اى كه مالك، زمام ايجاد و بقاى مملوك را در اختيار دارد و انسان نافرمان هر چند از اين نقطه نظر، بنده خداوند به شمار مى آيد اما در واقع با اطاعت از امر و نهى شيطان، او را بندگى مى كند.

• مفهوم ذبح و قربانى در آيه «وَفَدَيْنَاهُ بِذِبْح عَظِيم»

سوال10: منظور از ذبح و يا قربانى عظيم در اين آيه شريفه «وَفَدَيْنَاهُ بِذِبْح عَظِيم»(3) چه مى باشد؟
پاسخ: باسمه جلت اسمائه؛ آيه دو مفهوم ظاهرى و باطنى در خود دارد. مفهوم ظاهرى قربانى عظيم، گوسفندى مى باشد كه جبرئيل از سوى خداوند سبحان به زمين آورد تا به جاى اسماعيل(عليه السلام) قربانى شود و از آنجايى كه از سوى خداوند متعال بوده از آن با تعبير عظيم ياد شده است.
اما مفهوم باطنى آن اين است كه: منظور از قربانى و ذبح عظيم، حضرت سيدالشهدا امام حسين(عليه السلام) مى باشد به اين ترتيب كه چون در عالم ذَر آنچه را كه در مورد اسماعيل(ع) و نياز به قربانى به جاى او، بر پيامبران و امامان(عليهم السلام)عرضه شد، حضرت امام حسين(عليه السلام) داوطلب گرديد تا ذبح عظيم باشد و به جاى اسماعيل(عليه السلام) در كربلا قربانى گردد، البته نه به خاطر شخص حضرت اسماعيل(عليه السلام) بلكه از اين جهت كه ايشان جدّ پدربزرگ گرامى اش حضرت محمد(صلى الله عليه وآله وسلم)و پدر و مادر بزرگوارش حضرت اميرمؤمنان على(ع) و حضرت فاطمه زهرا(عليها السلام) مى باشد و از اين جهت است كه حضرت امام حسين(عليه السلام)جان گرامى اش را فداى وجود اين گراميان نمود. (چون اين بزرگواران بايد از صلب حضرت اسماعيل بيرون مى آمدند در عالم معنا بلاى او را به جان خريد تا اجداد و پدرانشان را حفظ كند و در عالم دنيا با تأخير زمانى به عهد آسمانى خود عمل كرد اين يكى از حكمت هاى بلاى حضرت حسين(عليه السلام) است).

• ارتباط سوره فجر و واقعه كربلا

سوال11: چه رابطه اى ميان سوره مدثر و واقعه كربلا وجود دارد؟
پاسخ: باسمه جلت اسمائه؛ به نظر مى رسد كه منظور پرسش گر سوره فجر مى باشد و نه سوره مدثر زيرا اين سوره فجر است كه درباره آن از امام صادق(عليه السلام) روايت شده است كه: «سوره فجر را در نمازهاى واجب و مستحب خود بخوانيد زيرا سوره حسين بن على(عليه السلام)مى باشد».(4)
روايت ديگرى علت رابطه ميان اين سوره و امام حسين(عليه السلام) را مشخص مى سازد. در اين روايت آمده است كه ابو أسامه از امام صادق(عليه السلام) پرسيد: به چه دليلى اين سوره ويژه امام حسين(عليه السلام)گرديد؟ امام(عليه السلام) فرمودند: آيا اين كلام خداوند متعال ]در اين سوره [را نشنيده اى كه: «يا أَيَّتُهَا النَّفْسُ الْمُطْمَئِنَّةُ* ارْجِعِى إِلَى رَبِّكِ رَاضِيَةً مَرْضِيَّةً* فَادْخُلِى فِى عِبَادِى× وَادْخُلِى جَنَّتِى،(5)همانا كه منظور حسين بن على(عليه السلام) است زيرا اوست كه به راستى داراى نفس مطمئنه، خشنود و خداپسند مى باشد.
ولى اين مطلب كه به چه دليل از سيدالشهدا(عليه السلام) به نفس مطمئنه تعبير شده است داراى نكته ها و رازهايى است كه اينك مجال پرداختن به آنها نيست.

• قيام امام حسين(ع) سبب بقا و پايدارى دين اسلام

سوال12: نظر حضرت عالى درباره اين مطلب چيست: «كارى كه امام حسين(عليه السلام) در كربلا به انجام رسانيد از تلاش ها و كارهاى بيست و سه ساله رسول خدا(صلى الله عليه وآله وسلم)، برتر مى باشد»؟
پاسخ: باسمه جلت اسمائه؛ در اين مطلب كه قيام امام حسين(عليه السلام) سبب بقا و پايدارى دين اسلام بوده است جاى هيچ شك و شبهه اى نيست و او را فضائل و برترى هايى است كه گفتار و نوشتار از بيان آنها عاجز است. اما اين مطلب كه عمل امام حسين(عليه السلام) از عمل جدش رسول خدا(صلى الله عليه وآله وسلم) برتر است بى گمان مورد رضايت خود ايشان نيز نمى باشد و مى بايست از بيان آن خوددارى كرد.

• مصيبت زهرا(س) در سقيفه پايه مصيبت امام حسين(ع) در كربلا

سوال13: از نظر اهل دل، از ميان دو مصيبت حضرت زهرا(عليها السلام) و حضرت امام حسين(عليه السلام)كداميك سخت تر مى باشد؟
پاسخ: باسمه جلت اسمائه؛ پايه آنچه در روز كربلا اتفاق افتاد از روز سقيفه ريخته شد و اين مطلب را قاضى ابوبكر ابن ابى قريعه از علماى اهل سنت در اشعار خود آورده است: و ديديد كه حسين در روز سقيفه كشته شد(6) و از علماى تشيع، محقق اصفهانى نيز سروده است:
آنچه از بلاها بر مادرش وارد آمد [به حضرت زينب(عليها السلام)] در صحراى كربلا به ارث رسيد.(7)
با تمام اينها آنچه از روايات بر مى آيد اين است كه مصيبت حضرت امام حسين(عليه السلام) به حتم سخت ترين مصائب بوده است چنانكه امام حسن(عليه السلام) به برادر گرامى شان امام حسين(ع) فرمودند: «روزى به سختى و طاقت فرسايى روز شهادت تو نيست يا ابا عبدالله.»
---------------------------------------------------------------------------------
1. قال سيدالشهدا(عليه السلام): «و أمّا سكينة فغالب عليها الاستغراق مع الله»
2. «اللّهمّ إنّك ترى ما أنا فيه من عبادك هؤلاء العصاة»
3. «و او را در ازاى قربانى بزرگى باز رهانيديم» صافات 107:37.
4. عن الامام الصادق(عليه السلام): «اقرؤا سورة الفجر فى فرائضكم و نوافلكم، فأنّها سورة الحسين بن على(عليه السلام)»
5. «اى نفس مطمئنه، خشنود و خداپسند به سوى پروردگارت بازگرد و در ميان بندگان من درآى و در بهشت من داخل شو»; فجر/27 30.
6. و اُريكُم أنّ الحسينَ اُصيبَ فى يوم السقيفة
7. ما اصابَ اُمّها من البلا فهو تراثها بطفّ كربلا