دعای سی و ششم: «دُعَاؤُهُ عِنْدَ سَمَاعِ الرَّعْدِ»
- دعاى آن حضرت هنگام شنيدن صداى آسمانى -
(وَ كَانَ مِنْ دُعَائِهِ عَلَیهِ السَّلَامُ إِذَا نَظَرَ إِلَى السَّحَابِ وَ الْبَرْقِ وَ سَمِعَ صَوْتَ الرَّعْدِ:)
دعاى سى و ششم از دعاهاى امام علیه السّلام است هنگامى كه به ابر و برق (درخشیدن ابر) نگاه می كرد، و بانگ رعد (غرّش ابر) را می شنید:
(1) اللَّهُمَّ إِنَّ هَذَینِ آیتَانِ مِنْ آیاتِكَ، وَ هَذَینِ عَوْنَانِ مِنْ أَعْوَانِكَ، یبْتَدِرَانِ طَاعَتَكَ بِرَحْمَةٍ نَافِعَةٍ أَوْ نَقِمَةٍ ضَارَّةٍ، فَلَا تُمْطِرْنَا بِهِمَا مَطَرَ السَّوْءِ، وَ لَا تُلْبِسْنَا بِهِمَا لِبَاسَ الْبَلَاءِ.
بار خدایا این برق و رعد (یا این ابر و برق یا این ابر و رعد) دو نشانه از نشانه هاى تو و دو خدمتگزار از خدمتگزاران تواند كه در فرمانبرى از تو به رساندن رحمت سود دهنده یا عذاب زیان رسان می شتابند، پس به سبب آنها باران ضرر و زیان (بارانی كه ساختمان ها و كشتزارها را ویران نماید) بر ما مبار، و رخت بلاء و گرفتارى بر ما مپوشان (ما را به تنگى در زندگى و بى آذوقه گى گرفتار مكن).
(2) اللَّهُمَّ صَلِّ عَلَى مُحَمَّدٍ وَ آلِهِ، وَ أَنْزِلْ عَلَینَا نَفْعَ هَذِهِ السَّحَائِبِ وَ بَرَكَتَهَا، وَ اصْرِفْ عَنَّا أَذَاهَا وَ مَضَرَّتَهَا، وَ لَا تُصِبْنَا فِیهَا بِآفَةٍ، وَ لَا تُرْسِلْ عَلَى مَعَایشِنَا عَاهَةً.
بار خدایا بر محمّد و آل او درود فرست، و سود این ابرها و بركت و فزونى نیكى آنها را بر ما فرو فرست، و آزار و زیانشان را از ما بگردان، و در آنها به ما بیمارى مرسان، و بر آنچه زندگانى ما به آنها وابسته است آفتى مفرست.
(3) اللَّهُمَّ وَ إِنْ كُنْتَ بَعَثْتَهَا نَقِمَةً وَ أَرْسَلْتَهَا سَخْطَةً فَإِنَّا نَسْتَجِیرُكَ مِنْ غَضَبِكَ، وَ نَبْتَهِلُ إِلَیكَ فِی سُؤَالِ عَفْوِكَ، فَمِلْ بِالْغَضَبِ إِلَى الْمُشْرِكِینَ، وَ أَدِرْ رَحَى نَقِمَتِكَ عَلَى الْمُلْحِدِینَ.
بار خدایا اگر آن ابرها را براى عذاب و كیفر بر انگیخته اى و از روى خشم (دور ساختن رحمتت از ما) فرستاده اى پس ما از خشمت به تو پناه می بریم، و براى درخواست عفو و گذشتت به درگاه تو زارى می كنیم، پس خشم را به كفّار بگردان، و آسیاى عذابت را بر آنان كه جز تو را می پرستند به گردش در آور.
(4) اللَّهُمَّ أَذْهِبْ مَحْلَ بِلَادِنَا بِسُقْیاكَ، وَ أَخْرِجْ وَحَرَ صُدُورِنَا بِرِزْقِكَ، وَ لَا تَشْغَلْنَا عَنْكَ بِغَیرِكَ، وَ لَا تَقْطَعْ عَنْ كَافَّتِنَا مَادَّةَ بِرِّكَ، فَإِنَّ الْغَنِی مَنْ أَغْنَیتَ، وَ إِنَّ السَّالِمَ مَنْ وَقَیتَ
بار خدایا خشكى (زمین هاى) شهرهاى ما را به آب دادن (باران فرستادن) خود زایل گردان، و وسوسه و اندیشه بد (یا كینه یا دشمنى یا خشم) دل هامان را با روزى دادن خویش بیرون نما، و ما را از خود به دیگرى مشغول و سرگرم مكن، و فزونى پیوسته احسانت را از همه ما (خدا پرستان) جدا مساز، زیرا غنى و بى نیاز كسى است كه تو او را بى نیاز كرده اى، و سالم و بى گزند كسى است كه تو او را (از آسیب ها) نگاه داشته اى.
(5) مَا عِنْدَ أَحَدٍ دُونَكَ دِفَاعٌ، وَ لَا بِأَحَدٍ عَنْ سَطْوَتِكَ امْتِنَاعٌ، تَحْكُمُ بِمَا شِئْتَ عَلَى مَنْ شِئْتَ، وَ تَقْضِی بِمَا أَرَدْتَ فِیمَنْ أَرَدْتَ
چون نزد كسى جز تو (از هر پیشامدى) دفاع و باز گردانیدنى نیست، و نه در كسى از غلبه تو امتناع و باز داشتنى است، زیرا به هر چه خواسته بر هر كه خواهى فرمان می دهى، و به آنچه اراده كرده درباره هر كه اراده كنى حكم می كنى (بى آنكه چیزى تو را بر آن باعث شود، یا تو را از آن مانع گردد).
(6) فَلَكَ الْحَمْدُ عَلَى مَا وَقَیتَنَا مِنَ الْبَلَاءِ، وَ لَكَ الشُّكْرُ عَلَى مَا خَوَّلْتَنَا مِنَ النَّعْمَاءِ، حَمْداً یخَلِّفُ حَمْدَ الْحَامِدِینَ وَرَاءَهُ، حَمْداً یمْلَأُ أَرْضَهُ وَ سَمَاءَهُ
پس تو را است سپاس بر آنكه ما را از بلاء و آسیب نگاه داشتى، و تو را است سپاس بر نعمت هایى كه به ما بخشیده اى، سپاسى كه سپاس سپاسگزاران را پشت سر گزارد (بر سایر سپاس ها برترى داشته و از روى اخلاص باشد) سپاسى كه زمین و آسمان خدا را پر سازد (بسیار و بى اندازه باشد).
(7) إِنَّكَ الْمَنَّانُ بِجَسِیمِ الْمِنَنِ، الْوَهَّابُ لِعَظِیمِ النِّعَمِ، الْقَابِلُ یسِیرَ الْحَمْدِ، الشَّاكِرُ قَلِیلَ الشُّكْرِ، الْمُحْسِنُ الْمُجْمِلُ ذُو الطَّوْلِ، لَا إِلَهَ إِلَّا أَنْتَ، إِلَیكَ الْمَصِیرُ.
زیرا تویى بسیار نعمت دهنده و بسیار بخشاینده نعمت هاى بزرگ، پذیرنده سپاس اندك، پاداش دهنده سپاس كم، نیكوكار خوش رفتار، داراى فضل و احسان، جز تو خدایى نیست (شایسته این صفات نمی باشد) مرجع و بازگشت به سوی تو است (مرجع كارها به جایى است كه كسى جز تو قادر بر سود، زیان، امر، و نهى نیست).
ترجمه و شرح صحیفه کامله سجادیه (فیض الاسلام)