استفتاء:
معناى اين فرموده خداوند متعال: «اسْتَطْعَمَا أَهْلَهَا» (1) در داستان موسى و خضر چیست؟ به چه دليل خداوند متعال دو تن از اولياى خود را به درخواست غذا ناگزير مى سازد در حالى كه اين عمل حتى شايسته ساده ترين مردم، آن هم در حالت ضرورت نیست؟ آيا مى توان اين درخواست را به درخواست سخن گفتن تعبير نمود؟
جواب:
باسمه جلت اسمائه؛ اول اينكه داستان حضرت موسى با حضرت خضر (علیه السلام) به طور كلى بر اساس آزمايش و امتحان الهى شكل گرفته است و موضوع درخواست غذا نيز مى تواند از جمله مصاديق آن باشد.
دوم اينكه زندگى پيامبران و امامان (عليهم السلام) بر اساس روندهاى طبيعى پيش مى رود نه بر طبق معجزه و كرامت، حتى اگر توانايى آن را داشته باشند. بنابر اين آنها هر چند به طور مثال توانايى اين را داشتند كه از غذاهاى بهشتى تناول نمايند ولى زندگى آنها بر اساس غذايى كه مردم از راه‌هاى طبيعى به دست مى آوردند پايه ريزى شده بود.
سوم اينكه «استطعما» در اين آيه مباركه را با توجه به اين فرموده خداوند سبحان: «فَأَبَوْا أَن يُضَيِّفُوهُمَا» (2) تنها مى توان درخواست غذا دانست، در ضمن درخواست غذا از ديگران ضرورتاً نبايد به صورتى باشد كه درخواست‌كننده را خوار نمايد به طور مثال ممكن است حضرت خضر (علیه السلام) به اهالى روستا گفته باشد كه يكى از اوليا و بندگان صالح خداوند همراه او است و از آنها خواسته باشد شرط مهمان نوازى و از جمله غذا دادن را در موردش به جا بياورند كه خالى از هر گونه تحقير است.
------------------------------------------------------------
1. «از اهل آن شهر طعام خواستند»؛ كهف (18): 77.
2. « مردم از طعام دادن و مهمانی آنها ابا کردند»؛ كهف (18): 77.
