خطبه دویست و سی و نهم:

از خطبه ‏هاى آن حضرت عليه السلام است كه در آن (فضائل) آل محمد عليهم السلام را بيان مى ‏فرمايد:

(1) آل محمد (ائمه اطهار صلوات الله عليهم اجمعين) زنده كننده علم و دانایى و از بين برنده جهل و نادانى هستند (از ايشان علم به دست آمده جهل برطرف مى‏ گردد) شما را آگاه مى ‏سازد بردباری شان از دانایی شان (زيرا بردبارى نمى ‏كنند مگر از روى دانستن به موقع) و ظاهرشان از باطنشان (كردار و گفتار نيكشان بر كمال اخلاصشان) و خاموشی شان از راستى و درستى گفتارشان (زيرا خاموشى و بيجا سخن نگفتن شخص دليل است بر اينكه گفتار او از روى علم و حكمت است)

(2) حق را مخالفت نمى‏ كنند (از آن رو بر نمى ‏گردانند) و در آن اختلاف ندارند (گفتارشان يكنواخت است) ايشان ستون هاى اسلام و پناهگاه ها (ى آن) هستند (كه به دانایى خود آن را حفظ نموده و احكامش را به مردم آموخته آنان را از گمراهى و نادانى مى ‏رهانند) به وسيله ايشان حق به اصل و موضع خود باز مى ‏گردد، و باطل و نادرستى از جاى آن دور و نابود می شود، و زبانش آنجا كه حق آشكار شد بريده مى ‏گردد (بر اثر علم و دانایى ايشان حق و حقيقت هويدا و باطل و نادرست از بين مى ‏رود)

(3) دين (و احكام آن) را شناختند شناختنى كه از روى دانایى و رعايت نمودن (عمل كردن) است، نه شناختنى‏ كه از روى شنيدن و نقل نمودن باشد (كه اگر چنين بود بر ديگران مزيتى نداشتند) و روايت كنندگان علم بيشمار و رعايت كنندگان آن كمند (در هر زمان مردم بسيار انواع علوم به دست آورده در مجالس و محافل اظهار كمال نموده خود را بر ديگران مقدم و پيشوا مى ‏دانند، ولى كردارشان با گفتارشان يكسان نيست، خداوند سبحان همه را از خواب غفلت بيدار فرموده توفيق عمل عطاء فرمايد).

ترجمه و شرح نهج البلاغه (فیض الاسلام)