خطبه دویست و سی و نهم:
از خطبه هاى آن حضرت عليه السلام است كه در آن (فضائل) آل محمد عليهم السلام را بيان مى فرمايد:
(1) آل محمد (ائمه اطهار صلوات الله عليهم اجمعين) زنده كننده علم و دانایى و از بين برنده جهل و نادانى هستند (از ايشان علم به دست آمده جهل برطرف مى گردد) شما را آگاه مى سازد بردباری شان از دانایی شان (زيرا بردبارى نمى كنند مگر از روى دانستن به موقع) و ظاهرشان از باطنشان (كردار و گفتار نيكشان بر كمال اخلاصشان) و خاموشی شان از راستى و درستى گفتارشان (زيرا خاموشى و بيجا سخن نگفتن شخص دليل است بر اينكه گفتار او از روى علم و حكمت است)
(2) حق را مخالفت نمى كنند (از آن رو بر نمى گردانند) و در آن اختلاف ندارند (گفتارشان يكنواخت است) ايشان ستون هاى اسلام و پناهگاه ها (ى آن) هستند (كه به دانایى خود آن را حفظ نموده و احكامش را به مردم آموخته آنان را از گمراهى و نادانى مى رهانند) به وسيله ايشان حق به اصل و موضع خود باز مى گردد، و باطل و نادرستى از جاى آن دور و نابود می شود، و زبانش آنجا كه حق آشكار شد بريده مى گردد (بر اثر علم و دانایى ايشان حق و حقيقت هويدا و باطل و نادرست از بين مى رود)
(3) دين (و احكام آن) را شناختند شناختنى كه از روى دانایى و رعايت نمودن (عمل كردن) است، نه شناختنى كه از روى شنيدن و نقل نمودن باشد (كه اگر چنين بود بر ديگران مزيتى نداشتند) و روايت كنندگان علم بيشمار و رعايت كنندگان آن كمند (در هر زمان مردم بسيار انواع علوم به دست آورده در مجالس و محافل اظهار كمال نموده خود را بر ديگران مقدم و پيشوا مى دانند، ولى كردارشان با گفتارشان يكسان نيست، خداوند سبحان همه را از خواب غفلت بيدار فرموده توفيق عمل عطاء فرمايد).
ترجمه و شرح نهج البلاغه (فیض الاسلام)