خطبه دویست و بیست و ششم:
از سخنان آن حضرت عليه السلام است كه آن را هنگام غسل دادن و كفن كردن رسول خدا صلى الله عليه و آله فرمود:
(1) پدر و مادرم به فداى تو باد اى رسول خدا! همانا به مرگ تو بريده شد چيزی كه با مرگ ديگران (پيغمبران) بريده نگرديد از نبوت و احكام الهى و اخبار آسمانى (زيرا بعد از هر پيغمبرى به پيغمبر پس از او وحى نازل مى شد، ولى چون تو خاتم پيغمبرانى بعد از وفات تو به كسى وحى نازل نمى شود، و در مصيبت خود) خصوصيت داشته و يگانه هستى بطوری كه از ديگر مصيبت ها تسليت دهنده مى باشى (چون مصيبت تو از هر مصيبتى بزرگتر است) و (بر اثر رحلت خود از دنيا) عموميت دارى به طوری كه مردم در (ماتم) تو يكسانند (هيچ كس در اين مصيبت بى اندوه نيست)
(2) و اگر امر به شكيبايى و نهى از ناله و فرياد و فغان نفرموده بودى هر آينه (در فراق تو) سر چشمه هاى اشك چشم را (با گريه بسيار) خشك مى كرديم، و درد و غم پيوسته و حزن و اندوه هميشه باقى بود، و خشك شدن اشك چشم و دائمى بودن حزن و اندوه در مصيبت تو كم است ولى مرگ چيزى است كه برطرف نمودن آن ممكن نبوده دفع آن غير مقدور است،
(3) پدر و مادرم به فداى تو باد، ما را از نزد پروردگارت به ياد آورده در خاطر خويش نگاهدار (ما را فراموش نكرده آمرزش گناهانمان را از حق تعالى بخواه).
ترجمه و شرح نهج البلاغه (فیض الاسلام)