خطبه دویست و بیستم:
از سخنان آن حضرت عليه السلام است در چگونگى بيعت مردم با آن بزرگوار:
و پيش از اين (در سخن پنجاه و سوم و صد و سى و هفتم) مانند آن به الفاظ ديگر گذشت:
(1) (براى بيعت با من) دستم را گشوديد و من به هم نهادم، و آن را كشيديد و من باز داشتم، پس از آن بر من ازدحام نموديد چون ازدحام شتران تشنه هنگامی كه به آبشخورهاشان وارد می شوند،
(2) تا اينكه بند كفش (از پاها) گسيخت، و عباء (از دوش) افتاد، و ناتوان زير پا ماند، و شادى مردم بر اثر بيعتشان با من به جایى رسيد كه بچه ها خوشنود گشتند، و پيران ناتوان و بيماران گرفتار سختى و رنج و دختران نورسیده بى نقاب براى ديدار آن آمدند (پس نبايد با چنين بيعتى كه از روى كمال ميل و رغبت انجام گرفته به طوری كه از بسيارى شادى همه از خود بى خود شدند مخالفت نموده پيروى بيعت كنندگان نكرده يا آن را نقض نمايند).
ترجمه و شرح نهج البلاغه (فیض الاسلام)