خطبه دویست و هجدهم:
از دعاهاى آن حضرت عليه السلام است (در ستايش پروردگار و درخواست عفو و بخشش):
(1) بار خدايا! تو با دوستانت از همه دوستان بيشتر دوستى، و براى اصلاح كار آنان كه به تو توكل مى نمايند از آنها حاضرترى (چون به هر چيز توانایى، به محض اراده هر كار را انجام مى دهى) نهانی هاشان را ديده بر انديشه هاشان آگاهى، و اندازه بينایى و عقولشان را می دانى، پس رازهاشان نزد تو آشكار، و دل هاشان به سوى تو نگران است،
(2) اگر تنهایى آنان را به وحشت اندازد ذكر تو آنها را مأنوس مى سازد، و اگر اندوه ها به ايشان چيره گردد به پناه جستن از تو توسل مى جويند، چون مى دانند سررشته كارها به دست (قدرت و توانایى) تو و منشأ آنها قضاء و قدر تو است.
(3) بار خدايا! اگر ندانم چه بخواهم و از درخواست خود سرگردان بمانم مرا به آنچه صلاح من در آنست راهنمایى فرما، و دلم را به آنچه خير و نيكویى من در آن است متوجه گردان كه اگر مرا راهنمایى از هدايت و راهنمايی هاى تو ناسزاوار و از حاجت روا ساختن هاى تو غريب و شگفت نيست (زيرا تو راهنما و روا سازنده حاجت ها هستى).
(4) بار خدايا! با من از روى عفو و بخشش خود رفتار كن نه به عدل و دادگری ات (زيرا معامله با عدل موجب مواخذه و گرفتارى است).
ترجمه و شرح نهج البلاغه (فیض الاسلام)