خطبه دویست و شانزدهم:

 

از دعاهاى آن حضرت عليه السلام است (براى درخواست بى ‏نيازى و گرفتار نشدن به فقر):

 

(1) بار خدايا! آبروى مرا به توانگرى نگاه‏ دار، و شخصيت مرا به تنگدستى از بين مبر كه از روزى خواران تو روزى خواهم، و از آفريده‏ هاى بدكردار تو مهربانى جويم، و به ستايش کسی که به من ببخشايد وادار گردم، و به بدگویى کسی که به من چيزى ندهد گرفتار گردم (اين دو صفت نكوهيده و از گناهان بزرگ به شمار مى‏ رود، زيرا ستودن بخشنده رو آوردن به غير خدا و شريك قرار دادن براى او است، و چه بسيار بخشنده‏ هایى كه از بدهاى روزگارند، و اما بدگویى از آن كه چيزى نداده جایز نيست، زيرا ممكن است از نيكان بوده و براى نبخشيدنش عذرى داشته باشد) 

 

(2) و تو پس از همه اين گفتار صاحب اختيارى كه ببخشایى يا نبخشايى، زيرا اختيار و توانایى بر هر چيز به دست تو است.

 

ترجمه و شرح نهج البلاغه (فیض الاسلام)