خطبه دویست و دهم:
از سخنان آن حضرت عليه السلام است (درباره عارف به حق و مؤمن حقيقى):
(1) به تحقيق (مؤمن) عقل خويش را (با پرهيزكارى و پيروى خدا و رسول) زنده كرده، و نفس خود را (با رياضت و بندگى و پيروى نكردن از خواهش هاى آن) می رانده به طوری كه پهناى او (بدنش) باريك شده، و سختش (دلش) نرم گشته، و براى او درخشنده پر نور درخشيد (درجه بلند توحيد و خداشناسى را دريافت)
(2) پس درخشندگى آن براى او راه (هدايت و رستگارى) را نمودار كرد، و به همان روشنایى در راه (حق) راه پيمود، و باب ها (ى پارسایى و پرهيزكارى و عبادت) او را (ترقى داده تا اينكه) به در سلامت و سراى اقامت راندند (هر مرتبه اى از مراتب رياضت و عبادت او را به مرتبه ديگر رساند تا بهشت جاويد را دريافت) و پاهايش با آرامش بدن در جاى امن و آسوده استوار شد به سبب چيزى (فكر و انديشه در آثار حق) كه دل خود را به كار وا داشت، و بر اثر آنچه (اطاعت و پيروى) كه پروردگارش را راضى و خوشنود گردانيد.
ترجمه و شرح نهج البلاغه (فیض الاسلام)