خطبه دویست و سوم:
از خطبه هاى آن حضرت عليه السلام است (در شكايت از اصحاب خود هنگامی كه در جنگ با اهل شام سستى نموده و به بهانه از انجام فرمان آن بزرگوار خوددارى كردند):
(1) بار خدايا! هر يك از بندگان تو كه گفتار ما را كه به عدل و درستى نه جور و ستم و براى اصلاح دين و دنيا و فساد و تباهكارى مى گویيم بشنود و بعد از شنيدن آن را نپذيرد، سببى براى مخالفت او نيست مگر بازگشت از يارى تو، و كاهلى از ارجمند گردانيدن دين تو،
(2) پس اى بزرگتر همه گواهان تو و جميع آن را كه در زمين و آسمان هايت سكنى داده اى (از جن و انس و فرشتگان) بر (مخالفت) او (مرا كه بى اعتنایى به دين تو است) گواه مى گيريم (به اينكه در تبليغ امر تو كوتاهى نكرده ام) پس بعد از اين گواه گرفتن، تو بى نياز كننده اى (ما را) از يارى او، و او را به گناهش (مخالفت با ما) گيرنده اى.
ترجمه و شرح نهج البلاغه (فیض الاسلام)