خطبه دویست و دوم:

 

از خطبه‏ هاى آن حضرت عليه السلام است (در قدرت نمایى و توانایى خداوند سبحان راجع به شگفتى آفرينش آسمان ها و زمين و كوه ها):

 

(1) از (آثار) توانایى و سلطنت خداوند متعال و شگفتى آفرينش هاى نيكوى او آنست كه از آب درياى گود بر هم ريخته بسيار موج زننده زمين خشك بى ‏حركت را آفريد، 

 

(2) پس از (بخار) آن آب طبقات بر روى هم قرار گرفته آسمان ها را ايجاد فرمود، و آنها را بعد از با هم بودن از يكديگر جدا و ممتاز ساخته هفت آسمان گردانيد، پس به امر و فرمان پروردگار خود را نگاه‏ داشتند و به جایى كه بر ايشان تعيين فرموده بود قرار گرفتند (پراكنده نشدند) و 

 

(3) استوار گردانيد زمين را در حالی كه آب كبود بی حد و اندازه و درياى تسخير شده (به فرمان حق تعالى) آن را بر پشت دارد، و آن دريا در برابر امر و فرمان خدا رام و در مقابل بزرگى او فروتن و از ترس او جريان و روانى او متوقف است، 

 

(4) و تخته سنگ هاى بزرگ سخت و تپه‏ هاى بلند و كوه هاى آن را آفريد و آنها را در جاى خود استوار نموده در قرارگاه‏شان نگاه ‏داشت، پس سرهاى آنها در هوا بالا رفته و بيخ هاشان در آب فرو رفت، 

 

(5) و آن كوه ها را از زمين هاى هموار و پست بلند گردانيد، و بيخ هايشان را در زمين اطرافشان و جاهايى كه برقرار هستند فرو برد، پس سرهاى آن كوه ها را بسيار بلند نمود و بلندى آنها را به اطراف كشاند، و آنها را براى زمين ستون قرار داد، و در آن فرو برد به قسمى كه ميخ هاى زمين گرديدند، پس زمين متحرك ساكن شد از اينكه اهل خود را بجنباند، يا با بارش (در آب) فرو رود، يا از جایى به جایى برود، 

 

(6) پس منزه است خداوند توانایى كه زمين را بعد از موج زدن آب هاى آن نگاه ‏داشت، و آن را پس از رطوبت و ترى اطرافش خشك گردانيد، و براى آفريدگانش جاى آرامش قرار داد، و آن را براى ايشان گسترانيد روى درياى ژرف ساكن بى‏ جريان، و ايستاده بى ‏حركت (همه آن يك باره از جاى خود حركت نمى‏ كند تا زمين را بر پشت خويش بجنباند) 

 

(7) بادهاى سخت آن دريا را زير و رو و اين سو و آن سو می كند، و ابرهاى پر باران (بر اثر باريدن) آن را به جنبش مى‏ آورد، و در اين آثار عبرت و پند است براى کسی که از خداوند متعال مى ‏ترسد (چون کسی که نمى‏ ترسد توجهى به آنها ندارد).

 

ترجمه و شرح نهج البلاغه (فیض الاسلام)