خطبه صد و نود و نهم:

 

از سخنان آن حضرت عليه السلام است كه آن را (در جنگ صفين) هنگامی كه اصحاب آن بزرگوار در باب حكميت با او مخالفت نمودند، فرموده‏:

 

(لشگر شام وقتى كه از جنگيدن با لشگر عراق ناتوان گشته شكست خوردند به تدبير عمرو ابن عاص قرآن ها بر سر نيزه ‏ها زده آنان را به حكم آن دعوت كرده صلح و آشتى خواستند، پس لشگر عراق بعضى به اعتقاد اينكه ايشان راست مى‏ گويند و برخى به جهت خستگى از جنگ و گروهى بر اثر دشمنى باطنى كه با آن حضرت داشته ظاهرا خود را مطيع جلوه مى‏ دادند، دعوت آنها را به قرآن بهانه كرده همه با هم نزد آن بزرگوار گرد آمده گفتند: بايستى دست از جنگ برداشته مالك اشتر و سایر جنگجويان را هم از كارزار بازگردانى وگرنه تو را مانند عثمان مى ‏كشيم، امام عليه السلام امر داد كه مالك و سایرين بازگشتند، پس از آن فرمود:) 

 

(1) اى مردم! هميشه امر و فرمان من با شما طورى بود كه ميل داشتم تا اكنون كه جنگ شما را ضعيف و ناتوان گردانيد، و سوگند به خدا جنگ از جانب شما شروع شده و رها گرديد در حالی كه دشمنتان را ناتوان تر و بيچاره ‏تر نمود (پس اگر مخالفت نمى‏ نموديد بر معاويه و لشگر شام تسلط يافته فتح و فيروزى از آن شما بود، ولى چه كنم) 

 

(2) ديروز امير و فرمانده بودم و امروز مأمور و فرمانبر، و ديروز نهى كننده و باز دارنده بودم و امروز باز داشته شده، و شما دوستدار زنده ماندن بوديد، و نمى‏ خواهم شما را به آنچه كه نمى ‏پسنديد وادار نمايم (توانایى ندارم يا مصلحت نيست شما را به جنگ مجبور نمايم).

 

ترجمه و شرح نهج البلاغه (فیض الاسلام)