خطبه صد و نود و پنجم:
از سخنان آن حضرت عليه السلام است (در ترغيب به آماده نمودن توشه سفر آخرت) كه اصحاب خود را مكرر به اين گفتار (بعد از نماز عشاء) اندرز مى داد:
(1) خدا شما را بيامرزد، وسایل سفر (آخرت) را آماده نمایيد كه نداى كوچيدن در ميان شما داده شده (خداوند در قرآن كريم س 4 ى 78 مى فرمايد: أينما تكونوا يدرككم الموت و لو كنتم في بروج مشيدة؛ يعنى هر كجا باشيد مرگ شما را دريابد اگر چه در قلعه هاى محكم و استوار باشيد) و ماندن در دنيا را كم پنداريد (دل به آن نبنديد) و (به سوى خدا) باز گرديد با توشه شايسته (طاعت و بندگى) كه به آن دسترسى داريد، زيرا جلو شما گردنه ناهموار و منزل هاى ترس آور هولناك است (سختی هاى مرگ و گرفتارى قبر و عالم برزخ و مواقف بازپرسى روز رستخيز را در پيش داريد) كه از وارد شدن و توقف در آنها ناگزيريد،
(2) و بدانيد كه نگريستن هاى مرگ به گوشه چشم به جانب شما است، و مانند آنست كه به چنگال هاى آن كه در شما فرو برده است گرفتاريد (و از آن رهایى نداريد) و كارهاى زشت و بسيار دشوار و سخت شما را از آن پنهان داشته،
(3) پس علاقه هاى دنيا را (از خود) دور كنيد، و با توشه پرهيزكارى خويش را توانا سازيد (محبت دارایى و فرزند و كالاى دنيا را از دل برانيد و پارسایى و پرهيزكارى را پيشه گردانيد.)
(سيد رضى فرمايد:) پيش از اين (در خطبه هشتاد و چهارم) بعضى از اين كلام به روايتى گذشت كه با اين روايت تفاوت دارد.
ترجمه و شرح نهج البلاغه (فیض الاسلام)