خطبه صد و نود و دوم:

 

از سخنان آن حضرت عليه السلام است (در ترغيب به رستگارى و نگران نبودن از كمى پيروان حق و سفارش به نهى از منكر كردن):

 

(1) اى مردم! در راه هدايت و رستگارى از جهت كمى پيروان آن (و بسيارى مخالفين) نگران نباشيد، زيرا مردم گرد آمده ‏اند بر سر خوانى كه سيرى آن اندك و گرسنگی اش بسيار است (به زينت و آرايش دنيا دل بسته ‏اند كه به زودى فانى می شود، و بر اثر دلبستگى و پيروى نكردن از حق در قيامت به عذاب و گرفتارى بى‏ پايان مبتلى مى ‏گردند).

 

(2) اى مردم! رضاء و خوشنودى (به معصيت و نافرمانى) و خشم (از طاعت و بندگى) مردم را گرد مى‏ آورد (براى عذاب آماده مى ‏سازد) و (اگر چه مباشر عمل ديگرى باشد، زيرا مانند آنست كه خود آن را بجا آورده، چنان كه) ناقه (حضرت صالح پيغمبر قوم) ثمود را يك مرد پى كرد و كشت، پس خداوند همه آنها را عذاب نمود به جهت آنكه به كشتن ناقه راضى بودند، و (از اين رو) خداوند سبحان (در قرآن كريم س 26 ى 157) فرموده: فعقروها فأصبحوا نادمين؛‏ يعنى قوم ثمود ناقه را پى كرده كشتند و در بامداد بعد (چون آثار عذابى كه حضرت صالح به ايشان خبر داده بود مشاهده نمودند) پشيمان شدند، پس (كشتن ناقه را به همه آنان نسبت داده به جهت آنكه از كشنده با اينكه مى ‏توانستند جلوگيرى ننمودند، بلكه به فعل او هم راضى بودند، و) عذاب آنها چنين بود كه زمين آنها بر اثر (زلزله و) فرو رفتن (عمارت) صدا كرد مانند صدا كردن آهن شخم زنى داغ شده در زمين هموار.

 

(3) اى مردم! هر كه راه راست را بپيمايد به آبادى مى‏ رسد (و از تشنگى مى ‏رهد) و هر كه بيراهه برود (از راه راست پا بيرون نهد) در بيابان بى آب و گياه فرود آيد (و از بى آبى جان سپارد، خلاصه هر كه به دستور خدا و رسول رفتار نمايد نيك‏بخت شود، و هر كه از شيطان و نفس اماره پيروى كند به عذاب مبتلى گردد).

 

ترجمه و شرح نهج البلاغه (فیض الاسلام)